Σπαρμένα όχι

Μέλαινα χολή τα βράδια, γεμάτες  οι φλέβες μου.

Κουρνιάζουν οι ψυχές στα χέρια του Ασώματου.

Μια άσπρη πέτρα θαλασσινή κι ένα κορμί δοξάρι, να σεργιανά το δέρμα μου, να αγγίζω μουσική.

Η όσφρηση ξεγελά την αφή και ο χρόνος το ταξίδι.

Όλα τα αύριο γυρεύουν λυτρωμό μα δεν έχω βέλη στη φαρέτρα. Ας αφεθώ να με νικήσει η επιθυμία.

Να παραδοθώ σαν άνεμος στη γύρη των χρωμάτων και να με σπέρνει η άνοιξη στο διάβα της.

Μην καρτεράς το τώρα. Συλλογίσου το χτες και ζήσε στο λακάκι της στιγμής.

Πιο λίγο και πιο πολύτιμο από αυτό δεν έχω. 

Κι ας υπάρχουν ζωές ολόκληρες. 

Σχεδόν ένα έτος μετά, πριν από το θερινό, μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο...
Πριν, μετά, εκ των υστέρων.. Πάντα εκ των υστέρων συνάγεται η ερμηνεία. Ζυγιάζοντας τις λέξεις. Να μείνεις κοντύτερα στη λέξη ή τη φαντασία; Συμπλέκονται μα δε στεριώνουν. Σαν κακό προξενιό. Με αδιαφιλονίκητη προίκα. Την ξέβρασε στην πλάτη σου ο χρόνος ή η ολιγωρία;

Πάντα εκ των υστέρων. Θα στεριώσεις στο νου τη σκέψη. Θα διδάξεις τα μάτια κοίταγμα, τα χέρια άγγιγμα, τη γλώσσα λέξεις. Τουτέστιν μεθερμηνευόμενον, θα μάθεις να ζεις. Με ζωή εκ των υστέρων. Τα ύστερα του Κόσμου έλεγε μια μάνα μου κι εννοούσε την καταστροφή. Πως να αγγίξεις το Τέλος χωρίς να μαρμαρώσεις;

Ανασαίνουν και τα δυο τα παιδιά μου. Το ένα ζωτικά και τ' άλλο εκ των υστέρων. Θεμέλιος λίθος ο χρόνος, κυλάνε στη ράχη του βουνού, βράχια βαριά οι λέξεις. Σου δάνεισα το είναι μου να έχεις ένα μνήμα. Μην τύχει και ξεχαστείς κι εσύ σαν κι εμένα. Μην τύχει και ξεχάσεις πως ήμασταν παλιά. Εγώ θυμάμαι που και που, μα πάει καιρός που δεν ξεπλένει αέρας τα πνεμόνια μου. Στύλωσα τα χέρια μου στο χώμα και καταλαβαίνω γη. Χώμα να μου μιλάς, να ακούω λέξεις.

Εκ των υστέρων αποσύνθεση, ανασύνθεση, σούρσιμο με τις παλιές παντούφλες. Να γνωριστούμε γωνιά τη γωνιά. Να σου θυμίσω ότι δεν ξέρεις, να μου μάθεις ό,τι ξεχνώ.

Θα ανοίξω αύριο το παράθυρο. Εκ των υστέρων, για να δω την καταιγίδα. Ξέρεις να μιλάς;

Caminante

“Είσαι, είσαι, είσαι καλά;

Μου φαίνεται πως χάθηκες για ακόμα μια φορά

Ή μήπως, μήπως, μήπως δεν είδες

Τ΄ απαγορευτικά και τις μεγάλες πινακίδες

Που δείχνουνε το δρόμο

(εκεί θα πρέπει να κοιτάς)

σε μέρη που δεν πήγανε δε θα `πρεπε να πας

Άμα θέλεις θαλπωρή και όχι γνώση

Γύρνα πίσω ταξιδιώτη…

Ξύπνα, ξύπνα, ξύπνα ξημέρωσε

Το φως το μονοπάτι προς τα πίσω σου φανέρωσε

Σκέψου, σκέψου, αν θα περάσεις

Το έγκλημα της Σκέψης εάν θες να διαπράξεις

Να μην ξαναφύγεις από εκείνη την πόλη

Κοίτα πόσο βολεμένοι είναι εκεί όλοι

Άμα θέλεις θαλπωρή κι όχι γνώση

Γύρνα πίσω ταξιδιώτη…

Ταξιδιώτη δρόμος δεν υπάρχει

Τον δρόμο τον φτιάχνεις περπατώντας”

Antonio Machado

(Σε ανελεύθερη απόδοση....)

Βράδυ...Σαββάτου;

Ο νοτιάς που αγκαλιάζει κάθε σπιθαμή του βορ(ρ)ά αυτής της γης, εισχωρεί ακόμη μια φορά σε κάθε θύρα της χωμάτινης περιουσίας μου...

Σαν να ΄ταν χτες...

Χτυποκάρδι, μετρώντας τα δευτερόλεπτα.... Με αγωνία νεογέννητου που ψάχνει τη θηλή έψαχνα το βλέμμα...

Αυτό που θα επιβεβαίωνε πόσο απέχει η πρωτόγονη από την ώριμη μου φύση... ανώριμος καπιταλισμός ή ώριμη αβεβαιότητα;

Λαχτάρισα..." "Ζωγράφισες μου είπες και πρώτη φορά, θαρρώ, γνώρισα τα χρώματα...

Απ' όλες τις δασκάλες εσύ μου τα 'μαθες.

Από όλους τους γονιούς, φώναξες "πέτα"!

Κανείς ποτέ... Δε θα μάθει ποια ξέρω πως είσαι...

Κανείς ποτέ δε θα νιώσει πως νιώθω για σε...

Μονάχα οι επόμενοι... Που θα 'ρθουν στο έρεβος, διψώντας για πίστη,

ναι, μονάχα αυτοί θα μάθουν πως χτίζεις κάθε μέρα ένα κρυφό λιθαράκι στην αλήθεια..

Μονάχα αυτοί θα γνωρίσουν τη σαρωτική σου λάμψη...

Και αν κάποτε τρομάξουν, μόνο τούτο θα τους πω... 

"Η τριανταφυλλιά -τελικά- νοιάζεται μόνο για το τριαντάφυλλό της" 

Μοναχική, χτίζει αυτό που θα φθονήσουν όλοι. Την πίστη στην αλήθεια.

Σιωπηλά. Ακόμη κι αν δεν το γνωρίζει ούτε η ίδια, το ξέρει.

Ξέρει πως σχεδιάζοντας την πίστη ανατέλλει η ζωή.

Ένα μικρό ευχαριστώ για τη μεγάλη βόλτα. Ξέρεις εσύ....

Άσπρα κοράκια...Μαύρα κοράκια...

Μαύρα κατάμαυρα κοράκια...
Τα βλέπω να κατασπαράζουν τις λιπώδεις σάρκες σου... Μ' ακούς;
Να μπαίνουν στα μάτια σου, δυο τρύπες πια, σκουλήκια λευκά, τροφαντά και χαίρομαι...
Τρόπαια τους έταξα, να αυτοκτονήσουν απ' το φαΐ στο σκελετό σου...

Μέχρι που να μη μείνει πια, τίποτα, τίποτα να φοβάμαι, τίποτα να ελπίζω, τίποτα να μισώ... Μ'ακούς;
Έρχονται μέρες δύσκολες κι άνεμοι ξεχασμένοι... Άκου...
Δεν  'κλείσαν τα τεφτέρια με ένα... "ξέρεις...Ξέρω..."
Δεν έμαθες ακόμη τίποτα, τώρα θα αρχίσεις να σεργιανάς τις λέξεις....
Νόμιζες πως ξεμπέρδεψες; Αχ, γέλωτα που ευφραίνεις την ψυχή μου!
Αχ, Προμηθέα που κανείς δε σε κατάλαβε, άδικη μοίρα...

Σου 'ρχονται τα εξαπτέρυγα και τα μοιρολόγια... Μ'ακούς;
Τι κουτοπόνηροι οι άνω θρώσκοντες...
Βαφτίζουν αγνή την αγάπη και ξεχνούν....
"Αγνός" από το "Άγος"... Το "αζομαι" αν θες, που θα πει "Φοβούμαι, Σέβομαι¨"...

Δεν υπάρχει πιο αδόλευτο συναίσθημα από ο μίσος.... Μ' ακούς;
Όλα τα άλλα είναι αφειδώλευτα, κάλπικες λίρες...

Δε λες πως αγαπάς, το νιώθει ο άλλος, καμιά φορά κι εσύ...
Είναι μια στάσις κι η αγάπη...Νιώθεται...

Τι να σου πρωτοσυγχωρήσω;
Το δέρμα του χταποδιού;
Τα δόντια της τίγρης, σιμά στο γόνατο;
Ή μήπως.... Τις πέτρες που φύτρωσαν στο χέρι, το δεξί;
Ξέρω πως πολύ θα το 'θελες.... Πόρνη να διαφεντεύω για ένα ξεροκόμματο.
Ξέρω, μ' ακούς; Γνωρίζω...
Οίδα...
Δε σε γλιτώνει τίποτα πια...
Μέσα μου θα υπάρχει η αλήθεια.
Θα σπάσω τους καθρέφτες που μου χάρισες έναν έναν, θα τους σπάσω σαν να 'σπαγα τα μούτρα σου...
Θα τους σπάσω μπας και δω ποτέ τα δικά μου.
Όχι όπως τα ήθελες να μοιάζουν μα, όπως είναι...

Αυτή είναι η κατάρα σου, μ'ακούς;
Μόνο εγώ θα ξέρω πως μοιάζουνε τα μούτρα μου.
Μόνο εγώ.
Κανείς άλλος δεν ξέρει, πως πονώ, πως χαίρομαι και πως αηδιάζω....
Εσύ να ψέλνεις "Θα 'θελα..." και "θέλω" ξημερώνει,
Μα μη θαρρείς πως ξέχασα...
Κάθε λεπτό ζωής θυμάμαι....
Κάθε λέξη...
Ότι μπόλιασε το δηλητήριο στο αίμα μου...
Ότι βάφτισε την καταστροφή, ελπίδα, και το αύριο, ποτέ...
Γερός παίχτης, μα δεν τα υπολόγισες σωστά...  Μ' ακούς;
Ξέφυγα απ' το υπόγειο... Δε σφράγισα το στόμα... Ξέρω και ξέρει ο κόσμος όλος. Και δεν ξέρει κανείς, μ' ακούς;
Λάθεψες στη σκανδάλη... Ο θάνατος είναι ο πιο δικός μας.
Τον ανέβαλλα για να 'χω την τιμή να με εκπλήξει!

Δεν είναι πια νωρίς, μ'ακούς;
Δεν είναι νωρίς στον κόσμο τούτο, να μιλώ για σένα και για μένα...
Γιατρεύτηκαν οι κύκλωπες...
Τα θηρία αλυχτούν και έρχονται να σε καληνυχτήσουν...
Μαύρα κοράκια....
Καλωσορίσατε....
Γυπαετοί με τις γαμψές τις μύτες...
Ομορφιά που σπέρνει δηλητήριο....
Σεβάσου την και δείξε την αγάπη σου...Είναι τόσο παλιό, όσο το μίσος που κρύβει ο αφαλός σου.

Μισείς κι εσύ; Στ' αλήθεια, ποιόν;
Το μίσος θέλει θάρρητα, γνησιότητα και μια αρμαθιά κλειδιά.
Όρεξη να 'χεις ν' ανοίγεις.
Πόρτες και παράθυρα.
Θα βγω από το μπουντρούμι και τότε, αλοίμονό σου.
Θα πετάξω μακριά και, ναι, τώρα που αναλογίζουμαι, αυτή 'ναι η τιμωρία σου.
Να μη μ' εξουσιάσεις. Ποτέ ξανά.

Περπατώντας..

Σκέψου τους δρόμους τους λιγότερο ταξιδεμένους...
Τα σοκάκια που γεμίσαν τσουκνίδες κι αγριόχορτα...
Ερημωμένα,απάτητα...
Σκύψε να ακούσεις το μοιρολόι τους,
να αφουγκραστείς τη λαχτάρα,
να νιώσεις την ανάγκη τους..
Δυο πόδια ζητούν, τα δικά σου...
Όλα κοντινά κι όλα δίπλα σου...
Όλοι μέσα σου οι δρόμοι διψάνε για περίπατο...

Ο ήχος της απώλειας...

Συλλογικό φαντασιακό η Ανάσταση...
Σαν δε 'μειναν και πολλά να φανασιωθούμε ακόμη...
Σαν την πελώρια αγκαλιά της Πλατυτέρας, που θέλουμε πάντα να προβάλλουμε κείνο το πρόσωπο της ιδανικής μητέρας. Με κάθε ιδιότητα...
Πόσο ανάγκη έχουμε τελικά τα γλυκά ψεύδη. Φτάνοντας στο σημείο να τα υπερασπιστούμε με τον πλέον συνεπή τρόπο...Όπως ποτέ δε θα κάνουμε με την αλήθεια.
Ον αντιφατικό ο άνθρωπος.. Ίσως γι' αυτό και ενδιαφέρον...
Άσπρα, μαύρα, ρόδινα κελιά.
Παπαρούνες και γαιδουράγκαθα.
Παραμάνες και μητροκτόνοι.
Στην τροφή που θρέφει το "είναι" και το σπόρο που ξελλογιάζει το "πως" κρύφτηκαν οι πόθοι μου.
Ο φόβος με γλύτωσε πάλι.
Χάνω και φοβάμαι πως δε θα αποφύγω να χάσω ξανά.
Η απώλεια θρέφει την ελπίδα.
Αντίφαση; Ναι.
Υπερηφάνεια, αφού η ομολογία είναι βαθιά, βαθιά ανθρώπινη.
Η απώλεια φανερώνει τον τρανταχτό ήχο της σιωπής.
Μιλώ στους ανθρώπους και σωπαίνω μέσα μου.
Δε γλίτωσα να πω, "Καλό ταξίδι", "Καλή Αντάμωση".
Οι μνήμες λειτουργούν και σαν άλλοθι.

Κι ύστερα; Πώς να ελπίσεις αν καλοδεχτείς την άβυσσο;
Ποιά Ανάσταση και πιο Αύριο να σε παραμυθέψει;
Δεν τράχυνα τόσο, ώστε να ζω χωρίς ενδύματα...

Η δύναμη εκπορεύεται από το κενό. Μόνο στον άνθρωπο.
Κι αν όλα είναι εδώ, εδώ είμαι κι εγώ.
Τώρα και για όσο. Μα είμαι γιατί... Με αγαπούν, με θυμούνται, με μισούν, με συμπαθούν, με αντιπαθούν με....με.... με...
Η αθανασία πορεύεται από τους δρόμους της σχέσης. Εσύ και οι μύριοι εσύ, μέσα σου...
Εσύ και ο Άλλος.
Κι αν στέρεψαν τα όνειρα, να μην ξεχνάς.
Η αθανασία σου είναι εδώ. Χτυπά σε 1000 ξένα χαμόγελα... Κάθε μέρα... Θα ανοίξεις... Ή...Ελπίζεις κι εσύ στην Ανάσταση;