Ερωτήματα Περί Λόγου και Άλλων Δαιμονίων...

Τι είναι άραγε πιο δημιουργικό; Η επιθυμία, ανάγκη να μοιραστείς, ή η λαχτάρα να μπεις όσο πιο βαθιά γίνεται στο κείμενο του άλλου;

Φώς, Σκότος και Σκοτάδι...

Γύρω στα 21 έπαψα πια να βλέπω ελλειπτικά τη Σελήνη... Αφορμή γι' αυτό υπήρξε κάποιος που μου έδειξε αυτή τη θέα... Από τότε δεν κατάφερα ποτέ ξανά να τη δω ελλειπτικά. Πάντα βλέπω και το σκοτεινό της κομμάτι, πάντα τη βλέπω ολόκληρη... Στην αρχή δυσαρεστήθηκα, γιατί το να παρατηρώ μόνο το φωτεινό της μέρος, να το βλέπω να αλλάζει, να εναλλάσονται οι σχηματισμοί, μου φαινόταν πιο ενδιαφέρον, πιο πλούσιο...Σαν κάθε φορά να ήταν καινούρια! Μικρή, μεγαλύτερη, όμορφη, άσχημη!
Πέρασαν έτσι κάποια χρόνια, κι εγώ επαναδιαπραγματευόμουν κάθε βράδυ τη σχέση μου μαζί της...
Κοίταζα... Κοίταζα... Παρατηρούσα, δεν έβλεπα τίποτα περισσότερο, απλά ένα κυκλικό σχήμα, με φωτεινές εναλλαγές....
Ώσπου κατάλαβα ότι την κοιτάω μονο με τους αισθητήρες μου. Ξεγελάστηκα! Τα μάτια βλέπουν δεν κοιτούν! Το "Οραν" δεν ενσαρκώνεται στην αισθητηριακή όραση.. Άρχισα λοιπόν να την κοιτώ μέσα μου... Και τότε κατανόησα...
Τότε κάθε βράδυ έβλεπα στη Σελήνη...Φωτεινά μέρη, σκοτεινά μέρη, σκιές μυστήριες, σκιές τρομακτικές, σκιές αστείες, ελκυστικές.... Αφουγκραζόμουν τον εαυτό μου... Όμοια κι εγώ με εκείνη...Το αέναο παιχνίδι φωτός και σκότους..
"Αδύνατο να είμαι όπου εσύ δεν είσαι", ένα φραστικό θραύσμα από κάποιο βιβλίο που διάβασα παιδί, μα δε θυμάμαι τον τίτλο του.
Μα, ποτέ δεν βρήκα τη Σελήνη πιο ενδιαφέρουσα... "Ίσως τελικά" σκέφτηκα, "αυτό να είναι η ζωή". Το φως και το σκοτάδι ως απαραίτητη προϋπόθεση η ύπαρξη του ενός για την ύπαρξη του άλλου. Το όλον είναι αδύνατο να το χωρέσει η ανθρώπινη φύση. Μόνο με μικρές σκιές αντέχεται. Αλήθεια; Η μήπως το σκοτάδι αποτελεί θέλγητρο για ζωή; Διότι, τι να ψάξεις πια, αν όλα φωτιστούν; Σαν τα φιλμ που πήραν φως.. Καταστροφή...
Διαβάζοντας το "Μαιτρ και Μαργαρίτα", μου ήρθε ξανά εκείνη η περιπέτεια που πέρασα με τη Σελήνη. Αλήθεια, κοιτώντας την μαζί με τις σκιές δεν είναι ποτέ ίδια! Υπάρχουν τόσα μέρη που καλούν για ανακάλυψη! Εγώ, ο Άλλος, το Σκοτάδι, το Φώς, η Σελήνη, ο Άνθρωπος..

Τη Σελήνη έπαψα να την παρατηρώ κάθε βράδυ σαν αξιοπερίεργο. Όπου κι αν βρισκόμουν, ήμουν σίγουρη ότι ήταν στον ουρανό.. Δεν έψαχνα εναγωνίως πια τα σχήματα της..
Έφτανε να κοιτάξω μέσα μου.
Το όλον...Το ολόκληρο... Η ολοκλήρωση... Δε μπορεί να είναι φως ή σκοτάδι... Πάντα είναι και τα δυό. Και μάλιστα με διαφορετικές ποιότητες σε κάθε στιγμή.. Θολά, διαυγή, περισσότερο φωτεινά ή σκοτεινά.
Αν αγαπάω τη Σελήνη;
Αν την κατανοώ;
Αν αντέχω τα σκοτάδια της;
Την ερωτεύτηκα...
Κι ο έρωτας όπως κι εκείνη μπορεί να γίνει σκοτεινός.. Κι αν έχεις μάθει να κοιτάς, τότε δεν τρομάζεις.
Ο έρωτας γίνεται σκοτεινός για να μας λούσει στο φώς! Όχι βίαια, όχι αρπακτικά... Με την καρτερικότητα που γλύφει τη Σελήνη και την αλλάζει τόσους αιώνες τώρα... Κάθε βράδυ...
Μα δε μπορεί να την αφήσει σκοτεινή! Κάθε κομμάτι της παραδίδεται λαίμαργα μια στο φως μια στο σκοτάδι!
Και στην πανσέληνο ακόμα... Αν την παρατηρήσετε θα δείτε πως είναι παιχνίδι των ματιών, δεν είναι ολόφωτη.
Μα μην τη βλέπετε πια, κοιτάξτε την...