Μέλαινα χολή τα βράδια, γεμάτες οι φλέβες μου.
Κουρνιάζουν οι ψυχές στα χέρια του Ασώματου.
Μια άσπρη πέτρα θαλασσινή κι ένα κορμί δοξάρι, να σεργιανά το
δέρμα μου, να αγγίζω μουσική.
Η όσφρηση ξεγελά την αφή και ο χρόνος το ταξίδι.
Όλα τα αύριο γυρεύουν λυτρωμό μα δεν έχω βέλη στη φαρέτρα. Ας αφεθώ να με νικήσει η επιθυμία.
Να παραδοθώ σαν άνεμος στη γύρη των χρωμάτων και να με
σπέρνει η άνοιξη στο διάβα της.
Μην καρτεράς το τώρα. Συλλογίσου το χτες και ζήσε στο
λακάκι της στιγμής.
Πιο λίγο και πιο πολύτιμο από αυτό δεν έχω.
Κι ας υπάρχουν
ζωές ολόκληρες.
