Μαύρα κατάμαυρα κοράκια...
Τα βλέπω να κατασπαράζουν τις λιπώδεις σάρκες σου... Μ' ακούς;
Να μπαίνουν στα μάτια σου, δυο τρύπες πια, σκουλήκια λευκά, τροφαντά και χαίρομαι...
Τρόπαια τους έταξα, να αυτοκτονήσουν απ' το φαΐ στο σκελετό σου...
Μέχρι που να μη μείνει πια, τίποτα, τίποτα να φοβάμαι, τίποτα να ελπίζω, τίποτα να μισώ... Μ'ακούς;
Έρχονται μέρες δύσκολες κι άνεμοι ξεχασμένοι... Άκου...
Δεν 'κλείσαν τα τεφτέρια με ένα... "ξέρεις...Ξέρω..."
Δεν έμαθες ακόμη τίποτα, τώρα θα αρχίσεις να σεργιανάς τις λέξεις....
Νόμιζες πως ξεμπέρδεψες; Αχ, γέλωτα που ευφραίνεις την ψυχή μου!
Αχ, Προμηθέα που κανείς δε σε κατάλαβε, άδικη μοίρα...
Σου 'ρχονται τα εξαπτέρυγα και τα μοιρολόγια... Μ'ακούς;
Τι κουτοπόνηροι οι άνω θρώσκοντες...
Βαφτίζουν αγνή την αγάπη και ξεχνούν....
"Αγνός" από το "Άγος"... Το "αζομαι" αν θες, που θα πει "Φοβούμαι, Σέβομαι¨"...
Δεν υπάρχει πιο αδόλευτο συναίσθημα από ο μίσος.... Μ' ακούς;
Όλα τα άλλα είναι αφειδώλευτα, κάλπικες λίρες...
Δε λες πως αγαπάς, το νιώθει ο άλλος, καμιά φορά κι εσύ...
Είναι μια στάσις κι η αγάπη...Νιώθεται...
Τι να σου πρωτοσυγχωρήσω;
Το δέρμα του χταποδιού;
Τα δόντια της τίγρης, σιμά στο γόνατο;
Ή μήπως.... Τις πέτρες που φύτρωσαν στο χέρι, το δεξί;
Ξέρω πως πολύ θα το 'θελες.... Πόρνη να διαφεντεύω για ένα ξεροκόμματο.
Ξέρω, μ' ακούς; Γνωρίζω...
Οίδα...
Δε σε γλιτώνει τίποτα πια...
Μέσα μου θα υπάρχει η αλήθεια.
Θα σπάσω τους καθρέφτες που μου χάρισες έναν έναν, θα τους σπάσω σαν να 'σπαγα τα μούτρα σου...
Θα τους σπάσω μπας και δω ποτέ τα δικά μου.
Όχι όπως τα ήθελες να μοιάζουν μα, όπως είναι...
Αυτή είναι η κατάρα σου, μ'ακούς;
Μόνο εγώ θα ξέρω πως μοιάζουνε τα μούτρα μου.
Μόνο εγώ.
Κανείς άλλος δεν ξέρει, πως πονώ, πως χαίρομαι και πως αηδιάζω....
Εσύ να ψέλνεις "Θα 'θελα..." και "θέλω" ξημερώνει,
Μα μη θαρρείς πως ξέχασα...
Κάθε λεπτό ζωής θυμάμαι....
Κάθε λέξη...
Ότι μπόλιασε το δηλητήριο στο αίμα μου...
Ότι βάφτισε την καταστροφή, ελπίδα, και το αύριο, ποτέ...
Γερός παίχτης, μα δεν τα υπολόγισες σωστά... Μ' ακούς;
Ξέφυγα απ' το υπόγειο... Δε σφράγισα το στόμα... Ξέρω και ξέρει ο κόσμος όλος. Και δεν ξέρει κανείς, μ' ακούς;
Λάθεψες στη σκανδάλη... Ο θάνατος είναι ο πιο δικός μας.
Τον ανέβαλλα για να 'χω την τιμή να με εκπλήξει!
Δεν είναι πια νωρίς, μ'ακούς;
Δεν είναι νωρίς στον κόσμο τούτο, να μιλώ για σένα και για μένα...
Γιατρεύτηκαν οι κύκλωπες...
Τα θηρία αλυχτούν και έρχονται να σε καληνυχτήσουν...
Μαύρα κοράκια....
Καλωσορίσατε....
Γυπαετοί με τις γαμψές τις μύτες...
Ομορφιά που σπέρνει δηλητήριο....
Σεβάσου την και δείξε την αγάπη σου...Είναι τόσο παλιό, όσο το μίσος που κρύβει ο αφαλός σου.
Μισείς κι εσύ; Στ' αλήθεια, ποιόν;
Το μίσος θέλει θάρρητα, γνησιότητα και μια αρμαθιά κλειδιά.
Όρεξη να 'χεις ν' ανοίγεις.
Πόρτες και παράθυρα.
Θα βγω από το μπουντρούμι και τότε, αλοίμονό σου.
Θα πετάξω μακριά και, ναι, τώρα που αναλογίζουμαι, αυτή 'ναι η τιμωρία σου.
Να μη μ' εξουσιάσεις. Ποτέ ξανά.
Τα βλέπω να κατασπαράζουν τις λιπώδεις σάρκες σου... Μ' ακούς;
Να μπαίνουν στα μάτια σου, δυο τρύπες πια, σκουλήκια λευκά, τροφαντά και χαίρομαι...
Τρόπαια τους έταξα, να αυτοκτονήσουν απ' το φαΐ στο σκελετό σου...
Μέχρι που να μη μείνει πια, τίποτα, τίποτα να φοβάμαι, τίποτα να ελπίζω, τίποτα να μισώ... Μ'ακούς;
Έρχονται μέρες δύσκολες κι άνεμοι ξεχασμένοι... Άκου...
Δεν 'κλείσαν τα τεφτέρια με ένα... "ξέρεις...Ξέρω..."
Δεν έμαθες ακόμη τίποτα, τώρα θα αρχίσεις να σεργιανάς τις λέξεις....
Νόμιζες πως ξεμπέρδεψες; Αχ, γέλωτα που ευφραίνεις την ψυχή μου!
Αχ, Προμηθέα που κανείς δε σε κατάλαβε, άδικη μοίρα...
Σου 'ρχονται τα εξαπτέρυγα και τα μοιρολόγια... Μ'ακούς;
Τι κουτοπόνηροι οι άνω θρώσκοντες...
Βαφτίζουν αγνή την αγάπη και ξεχνούν....
"Αγνός" από το "Άγος"... Το "αζομαι" αν θες, που θα πει "Φοβούμαι, Σέβομαι¨"...
Δεν υπάρχει πιο αδόλευτο συναίσθημα από ο μίσος.... Μ' ακούς;
Όλα τα άλλα είναι αφειδώλευτα, κάλπικες λίρες...
Δε λες πως αγαπάς, το νιώθει ο άλλος, καμιά φορά κι εσύ...
Είναι μια στάσις κι η αγάπη...Νιώθεται...
Τι να σου πρωτοσυγχωρήσω;
Το δέρμα του χταποδιού;
Τα δόντια της τίγρης, σιμά στο γόνατο;
Ή μήπως.... Τις πέτρες που φύτρωσαν στο χέρι, το δεξί;
Ξέρω πως πολύ θα το 'θελες.... Πόρνη να διαφεντεύω για ένα ξεροκόμματο.
Ξέρω, μ' ακούς; Γνωρίζω...
Οίδα...
Δε σε γλιτώνει τίποτα πια...
Μέσα μου θα υπάρχει η αλήθεια.
Θα σπάσω τους καθρέφτες που μου χάρισες έναν έναν, θα τους σπάσω σαν να 'σπαγα τα μούτρα σου...
Θα τους σπάσω μπας και δω ποτέ τα δικά μου.
Όχι όπως τα ήθελες να μοιάζουν μα, όπως είναι...
Αυτή είναι η κατάρα σου, μ'ακούς;
Μόνο εγώ θα ξέρω πως μοιάζουνε τα μούτρα μου.
Μόνο εγώ.
Κανείς άλλος δεν ξέρει, πως πονώ, πως χαίρομαι και πως αηδιάζω....
Εσύ να ψέλνεις "Θα 'θελα..." και "θέλω" ξημερώνει,
Μα μη θαρρείς πως ξέχασα...
Κάθε λεπτό ζωής θυμάμαι....
Κάθε λέξη...
Ότι μπόλιασε το δηλητήριο στο αίμα μου...
Ότι βάφτισε την καταστροφή, ελπίδα, και το αύριο, ποτέ...
Γερός παίχτης, μα δεν τα υπολόγισες σωστά... Μ' ακούς;
Ξέφυγα απ' το υπόγειο... Δε σφράγισα το στόμα... Ξέρω και ξέρει ο κόσμος όλος. Και δεν ξέρει κανείς, μ' ακούς;
Λάθεψες στη σκανδάλη... Ο θάνατος είναι ο πιο δικός μας.
Τον ανέβαλλα για να 'χω την τιμή να με εκπλήξει!
Δεν είναι πια νωρίς, μ'ακούς;
Δεν είναι νωρίς στον κόσμο τούτο, να μιλώ για σένα και για μένα...
Γιατρεύτηκαν οι κύκλωπες...
Τα θηρία αλυχτούν και έρχονται να σε καληνυχτήσουν...
Μαύρα κοράκια....
Καλωσορίσατε....
Γυπαετοί με τις γαμψές τις μύτες...
Ομορφιά που σπέρνει δηλητήριο....
Σεβάσου την και δείξε την αγάπη σου...Είναι τόσο παλιό, όσο το μίσος που κρύβει ο αφαλός σου.
Μισείς κι εσύ; Στ' αλήθεια, ποιόν;
Το μίσος θέλει θάρρητα, γνησιότητα και μια αρμαθιά κλειδιά.
Όρεξη να 'χεις ν' ανοίγεις.
Πόρτες και παράθυρα.
Θα βγω από το μπουντρούμι και τότε, αλοίμονό σου.
Θα πετάξω μακριά και, ναι, τώρα που αναλογίζουμαι, αυτή 'ναι η τιμωρία σου.
Να μη μ' εξουσιάσεις. Ποτέ ξανά.
