Ρηνιώ

9-10 χρονών... Από τα πολλά παραμύθυια της συγχωρεμένης πλεόν θείας Αικατερίνης με τη μακιαβελική εκδοχή της Σταχτομπούτας, ήρθε ο πρίγκηπας με τ' άσπρο άτι ως αντίδοτο... Σε εκείνη την ηλικία που δεν καταλαβαίνεις ακόμη τι είναι οι σχέσεις, τι χρειάζονται -και αν- στη ζωή, παρά είναι το νομοτελειακό κάθε Σταχτομπούτας... ένα γοβάκι γυάλινο, κι ένας πρίγκηπας, (κάτι σαν το 2 μέτρα γης...).
Αργότερα, εκεί στα 14-15, γεννήθηκε για πρώτη φορά η φαντασίωση που έμελλε να με συντροφέψει για πολλά χρόνια, ακόμη και μετά την ενηλικίωση...
Μόνη σε ένα σπίτι, κοντά στο τζάκι, δίπλα σε παράθυρα με βαριές, βαθυκόκκινες βελουδένιες κουρτίνες, να κοιτώ από το τζάμι τη βροχή, στο χέρι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και στο τραπέζι μια μισοφαγωμένη σοκολάτα...
Πολλά χρόνια με συντρόφεψε, με μαλάκωσε, με γαλήνεψε ετούτο το όνειρο....Πάλευα για να καταφέρω να το κάνω πραγματικότητα μια μέρα... Έτσι νόμιζα...
Έτσι ιδανικά με φαντάστηκα...
Από πολύ μικρή ηλικία, η δική μου ευτυχής ονείρωξη ήταν ταυτισμένη με τη μοναξιά...
Μεγάλωσα το λοίπόν... Κι άρχισε η πρακτική... Συνάντησα αγόρια, κατόπιν άνδρες... Ήρθε κι άρχισε το σκηνικό να άλλάζει!
Λαθραία χωρίς να το εντοπίσει έγκαιρα η καχύποπτή μου συνειδησιακή υπόσταση, στη φαντασίωση της ευτυχίας μπήκε και ο Άλλος... Ένας Άλλος που μαζί του θα ερχόταν η Ένωση, το Απόλυτο...Και αυτή η φαντασία με έθρεψε χρόνια πολλά.... Πολλά πρωινά... Πολλά βράδυα... Μοιράστηκα λοιπόν, με μοίρασα, ένιωσα κι ενέπνευσα... Αγάπη, θυμό, απώλειες...

Μα τα χρόνια περνούν, και χαράζουν νέα δρομολόγια στο χάρτη... Κι εκεί που φαντάζεσαι πως μπορείς και θα πας παντού με τα πόδια, βλέπεις πως δε μπορείς, είναι ανέφικτο... Λίγα τα δρομολόγια πεζή...Ανακάλυψα λοιπόν -μετά πόνου ψυχής- τα τρένα, τα πλοία και τα αεροπλάνα...Αφού λαχταρούσα πάντοτε τα μακρινά ταξίδια...

Μεγάλα τα ρίσκα όμως... Πώς να εμπιστευτείς τον πιλότο;
Φυσάς, ξεφυσάς, κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση κι εκχωρείς το δικαίωμα να σε οδηγήσει ο Άλλος... Επιλέγεις να σε οδηγήσει ο Άλλος. Ξέρεις που πας, μα δεν ξέρεις πως είναι. Μόνο το φαντάζεσαι το καινούριο μέρος... Το όνομά του το γνωρίζεις, μα μόνο αυτό...
Και έρχεται η ζωή να σε εμποτίσει με το σημαινόμενο... Αυτό που δε μπορούσες να προσεγγίσεις παρά μόνο με τη φαντασία σου...
Και όπως με όλα τα πράγματα που προσκρούουν στη φαντασία, οι κλυδωνισμοί είναι μεγάλοι...
Αγάπη ροζ, αγάπη 9 χρονώ, σαν το μαλλί της γριας... Ατέλειωτη, με ζαχαρωμένα χείλη, κερασένια χαμόγελα και μάτια κλειστά...
Αγάπη 15 χρονώ... Χείλη μεθυσμένα... Γλυκόπικρη σοκολάτα Σεράνο...
Αγάπη 25 χρονώ... Σύννεφο.... Σύννεφο... Ωχ!!!! Τα μούτρα μου στην άσφαλτο!

Αγάπη χωρίς -χρόνο, μέτρημα... Αγάπη... Αυτο-αποκάλυψη... Πόνος... Δέσιμο... Πορεία... Πληρότητα...Μαζί. Ευτυχία-Συνάντηση.
Μαζί.Μαζί;ΜΑΖΙ.

Πόσο διαφορετικό.... Κάθε παραίτηση από τον έλεγχο, κι ένα βήμα πιο κοντά στον Άλλο... Πόσο δύσκολο... Πόσο επικίνδυνο...
Σφοδρές συγκρούσεις. Όσα διδάχτηκες κι εγκόλπωσες... Όσα είσαι, όσα νομίζεις πως είσαι, όσα θα ήθελες να είσαι, όσα θα ήθελες να πιστεύει ο Άλλος πως είσαι, Όλα όσα δε θα γίνεις π-ο-τ-ε....
Δεν υπάρχει σφοδρότερη σύγκρουση από το αντάμωμα των ειδώλων στον καθρέφτη της σχέσης... Σύγκρουση μοιραία που μόνο η αγάπη μπορεί να απαλύνει... Σύγκρουση αναπόφευκτη... Μέχρι να μάθεις πως μπορείς κι αλλιώς... Δε μπορείς να μάθεις να οδηγείς τρένο, λεωφορείο, πλοίο, ελικόπτερο, αεροπλάνο.... Μπορείς μόνο να επιλέξεις τον πιλότο... Κι αν σε πάει από λάθος δρόμο; Κι αν σε ρίξει σε αναταράξεις; Αν σε ταράξει στη ναυτία;
Θυμός; Απογοήτευση;
Αστείο.
Δεν υπάρχει ιδανικός οδηγός... Γι' αυτό να μη θυμώνεις. Ξεγελάστηκες πάλι;
Αστείο.
Ακόμη δε θες να το δεις;
Μα, ούτε κι εσύ είσαι ο ιδανικός ταξιδιώτης...

Και δεν είσαι μόνο ταξιδιώτης! Είσαι και οδηγός!
Και ο οδηγός σου είναι και ταξιδιώτης σου..
Τι φαντάστηκες; Πώς θα εκχωρήσεις την πορεία σου στον Άλλο;
Βολικό. Για μια ζωή βρήκες το φταίχτη. Δεν πάς όπου σε πάνε, μα όπου επιλέγεις να πας.
Η πορεία είναι κοινή. Γι'αυτό και δύσκολη...
Αλλάζουν οι θέσεις. Αλλάζουν. Η αλλαγή σύμφυτη κι όμως τόσο τρομακτική για τον άνθρωπο...
Αν αντέχεις να αλλάζεις θέση, αν συμφιλιωθείς με την αλλαγή χωρίς μνημόσυνα, τότε θα μάθεις να αγαπάς...
Να κοιτάς ποιος είμαι όχι ποιος ήμουνα. Είμαι αυτός που γνώρισες μα δεν με γνώρισες όπως είμαι.
Να με βλέπεις. Να με βλέπεις. Μη με κοιτάς.

Η Ευγενική Καλοσύνη των Ξένων

Το βαθύ μου είναι το όλο,
αλλά είναι όλο χωρίς εμένα,
γιατί όλο αυτό που είναι βαθύ
μονάχα είναι όλο....

Λέει ο χρόνος στην απουσία
"Μη στεναχωριέσαι, εγώ θα σε λέω ανάμνηση
και θα σε κάνω πιο όμορφη από την παρουσία".
"Δε θέλω να με κάνεις πιο όμορφη, πιο χαρούμενη αν μπορείς".

Οράν

Στην πρώτη αγκαλιά δεν πήγαν όλα καλά...
Πολλές στρεβλώσεις. Μαχαίρια. Λύπες...

Δεν ήθελα να σε γνωρίσω, αναγκάστηκα.
Με επέλεξες.
Σου γύρισα την πλάτη. Ξανά και Ξανά.
Δεν τρόμαξες.
Σε αμφισβήτησα.
Δεν τρόμαξες.
Σε πόνεσα.
Δεν τρόμαξες.

Πάντα εκεί. Με το βλέμμα να προδίδει όσα οι λέξεις ποτέ δε θα φτάσουν..

Μετά από τόσα καμώματα, με έπεισες.
Σε βλέπω. Μπορώ να σε βλέπω.
Φοβάμαι -κι ας θέλω τόσο - να σ' αγγίξω.
Σε βλέπω. Εσένα, όχι αυτό που νομίζω ότι είσαι.
Γιατί εσύ πρώτα από όλους με κοίταξες.
Για πρώτη φορά.
Και έπειτα...
Είδα κι εγώ ποια είμαι. Μέσα από σένα.

Ποια λέξη να εκφράσει το ευχαριστώ μου;
Καμιά.
Μόνο το βλέμμα μου.
Που κάθε φορά στην πόρτα, σε κοιτά και ξέρει πως νιώθεις τον πόνο μου.
Δε θέλω να φύγω.
Γιατί το βλέπω. Δε θες να φύγω.
Γιατί το βλέπω. Δεν το λες.
Μ' αγαπάς.

Μου λείπεις ήδη...

Κοιτώ μέσα μου. Είσαι εκεί.

Καληνύχτες...

Άνθρωπος...
Ον απροσδιορίστου ταυτότητας...Ον θεϊκό...
Θεός και Διάβολος μαζί. Διπλός Θεός.
Ικανός για τα μαγικά και τα τραγικά...

Με ένα χάδι σε ένα παιδικό μάγουλο προσφέρει όλο τον κόσμο...

Με μια ματιά σε σβήνει απ΄ τη ζωή...
Έτσι είμαστε. Οι αντιφάσεις μας είναι η προίκα μας. Η γοητεία. Το μυστήριο κι ο λόγος για αγάπη...

Καληνύχτα στις "Αλεξάνδρειες"...

Αινίγματα για δυνατούς λύτες

Η διαφορά είναι στα πόσα καρφιά;
Στο αν είναι σταυρός η σανίδα;
Στο πόσο βαθιά καρφωμένοι είμαστε;
Που διαφέρουμε;

Στον, πόνο, το φθόνο, το κίνητρο ή την πλάνη;


Είπα θα γελώ με τις απορίες μου...

Με τις απορίες μου γελώ, με την απορία μου πονώ...

Τα θραύσματα του καθρέφτη δείχνουν χίλιες όψεις μα κανένα πρόσωπο. Κομμάτια.
Να ανασύρω όλη μου τη δύναμη, να καταφέρω να τα πλησιάσω, να τα ενώσω, να φτιάξω το δικό μου πρόσωπο...

Μα ποια αλήθεια; Καθέ κομμάτι και από μια...
Ποια να αφήσω, μα να, πάλι μπρος πίσω.

Μεγάλη σκάλα...Την κατρακύλα, να μην τη δω.

Κι αυτές οι λέξεις, οι μεγαλύτεροι προδότες.

Όλα τα όχι, οι μεγάλες αλήθειες.
Σ' αυτά ακουμπάω.

Τις υποσχέσεις μου σιχάθηκα
Τον εαυτό μου ξεγελώ

Βαθιά η θάλασσα...

Μα και τα θραύσματα του Ήλιου;
Πώς να πω όχι, κι αυτά εδώ

Γι' αυτό σου λέω
Στα όχι και την απόσταση μεσάζοντας κανένας.
Στη φαντασία.
Υπάρχουν όλα.

Ότι αμφισημο κι αληθινό.

Αν τα ψέμματα κατασκευάζονται το ίδιο κι οι αλήθειες...
Η δημιουργικότητα είναι σαν το Διάολο
έχει πολλά ποδάρια.

Δε με νοιάζει πως τη χρησιμοποιείς
Μου φτάνει που την έχεις.

Άλλος.

Γιατί στ' αγκάθια μετράει μόνο η προσπάθεια...

Λοιπόν λυπάμαι, αλλά δεν ξέρω που πάμε
αν θέλεις έλα, είσαι μεγάλη κοπέλα κι αποφασίζεις αν προχώρας ή αν γυρίζεις...

Εγώ θα πάω, παίρνω ανάσα βουτάω,
περνάω στον πάτο, δεν είναι ωραία εκεί κάτω,
Μετά ανεβαίνω, τώρα το καταλαβαίνω
Ξανά ανασαίνω και τώρα καταλαβαίνω
Περνάς τ' αγκάθια, περνάς τ' αγκάθια
Μονάχα για την προσπάθεια

Ένα μαχαίρι κρατάει τ' αόρατο χέρι
Και κάθε μέρα σου λέει την ίδια φοβέρα
Θα το παλέψεις ή αλλιώς θα μου τα επιστρέψεις
Όπως τα βρήκες και μη μετράς πόσες νίκες
Γιατί στ' αγκάθια, γιατί στ' αγκάθια
Μετράει μόνο η προσπάθεια

Βλέπω το μέλλον των κερδισμένων κυπέλλων
Και λέω όχι, τέρμα οι μεγάλοι μου στόχοι
Γιατί είναι τύχη, αν τελικά θα πετύχει
Και δε με νοιάζει που πάω με όποια σου μοιάζει
Καμιά εμπάθεια... Καμιά εμπάθεια..
Για αυτούς που κάνουν προσπάθεια

Δεν τους ζηλεύω, μ' αρέσει απλώς να χαζεύω
Τι έχουν οι άλλοι μες στο δικό τους κεφάλι
Σε τι διαφέρουν, όλοι μπορούν να στη φέρουν
Μ' αυτά τα χάδια , που αφήνουν βαθιά σημάδια
Μη σταματήσεις, μη σταματήσεις
Ειν' η καλή σου προσπάθεια

Μα ποια ζωή σου
Θα πάρεις κάτι μαζί σου
Πόσα θα μείνουν, κι αν όσα θέλεις δε γίνουν
Θα γίνουν άλλα, είναι μεγάλη η σκάλα

Δεν πάω πάσο, κι αν όλα είναι να τα χάσω
Καμιά ευθύνη, ποτέ μη σώσει και γίνει
Εγώ ομορφία μου τα αγαπάω τα καρφιά μου
Και δεν κολώνω στον πρώτο δυνατό πόνο
Και πες στο Χάρο θα πάω όταν γουστάρω...

Σαν καγχασμός στο αναπόφευκτο...

Ταχύπνοια...

Η ζωή είναι πολύ μακριά
Μεταξύ πόθου και σπασμού
Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
Μεταξύ ουσίας και πτώσης....
Τ. Έλιοτ
---------------------------------
Δε θέλω τιποτ’ άλλο παρά να μιλήσω απλά
Να μου δοθεί τούτη η χάρη
Γιατί και τη γλώσσα τη φορτώσαμε τόσο πολύ
Που φαγώθηκε απ’ τα μαλάματα το πρόσωπό της…
Κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια
Γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά..
Γ. Σεφέρης
----------------------------------
Κάποτε, από μια σύμπτωση, βρίσκουν οι λέξεις
Το άλλο νόημά τους .
Γ. Ρίτσος
----------------------------------
Ω μα το Δία! Τι χρειάζονται οι λέξεις στην αγάπη;
Νικηφόρος Βρεττάκος
----------------------------------
Την αλήθεια την φτιάχνει κανείς, ακριβώς όπως και το ψέμα.
Ο. Ελύτης
----------------------------------

Κάνε άλμα πιο γρήγορο απ’ τη φθορά.
Ο. Ελύτης
-----------------------------------
Ο πιο ανερυθρίαστα ειλικρινής γίνεται και ο πιο αποτελεσματικά καινοτόμος.
Ο. Ελύτης
-----------------------------------
Κλωσάμε όλοι μας μια μικρούλα ιδιαιτερότητα
Που αν δεν κάνουμε το παν ώστε ο υποψήφιος νεοσσός
Να σπάσει το τσόφλι του και να πεταχτεί έξω πάμε χαμένοι.
Ο. Ελύτης
-----------------------------------
Όποιος μπορεί να φροντίζει την ερημία του έχει ακόμα ανθρώπους μέσα του...
Ο. Ελύτης
-----------------------------------
Χαράξου κάπου με οποιοδήποτε τρόπο και μετά σβήσου με γενναιδωρία.
Ο. Ελύτης
-----------------------------------
Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι...
Ο. Ελύτης
-----------------------------------
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος
Αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις.


Πάντα στο νου σου να ‘χεις την Ιθάκη
Το φτάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου…Κι αν πτωχική τη βρεις, η Ιθάκη δε σε γέλασε
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα
Ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

…και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει...
Κ. Καβάφης
-----------------------------------
Η μεγάλη Καρχηδόνα έκανε τρεις πολέμους.
Μετά τον πρώτο ήταν ακόμα δυνατή.
Μετά το δεύτερο ήταν ακόμα κατοικήσιμη.
Μετά τον τρίτο όμως χάθηκε ολότελα χωρίς ν’ αφήσει ίχνη.

Γλύτωσα από τις τίγρεις
Και τάισα τους κοριούς
Αυτοί οι μικροί και ασήμαντοι
Με καταβρόχθισαν.

Να ξεθάβεις την αλήθεια
κάτω απ’ τα ερείπια του αυτονόητου
να δένεις πετυχημένα το μεμονωμένο με το γενικό
Μέσα στη ροή της μεγάλης εξέλιξης
να ακινητοποιείς το ξεχωριστό.
Να ποια είναι η τέχνη των ρεαλιστών.
Μπ. Μπρεχτ
-------------------------------------
Τα παράπονά σου στη φαντασία./ Αυτή εφευρίσκει λάλημα/ όταν δεν ξημερώνει./ Να την ευγνωμονείς./ Αν η φαντασία δε σκηνοθετούσε/ υπαρκτόν, θηριώδη τον έρωτα/ ποτέ καμιά πραγματικότης/ δε θα μας είχε αγαπήσει.

Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν
Πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού
Γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού
Γένους ανυπεράσπιστου
Πληθυντικός αριθμός
Οι ανυπεράσπιστοι έρωτες
Κική Δημουλά
---------------------------------
Τα δροσερά σου χείλη τα κεράσινα
π’ ανοίγουνε χαμόγελο
τι ηδονή όταν κολλούν στα χείλη μου
σ’ ένα φιλί ατέλειωτο
Κ. Καριωτάκης
----------------------------------
Ήτανε ήρωας πραγματικός
κράτησε αλύγιστος στις πιο σκληρές δοκιμασίες
Κι. απόμεινε σαν την πέτρα.
Γερός κι αδιαπέραστος
στα πιο κοινά, τα πιο ανθρώπινα αισθήματα.
Τίτος Πατρίκιος
-------------------------------------
Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψατε κοντά κοντά
Για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.

Η μητέρα μου πέθανε
η αγαπημένη μου έφυγε
οι σύντροφοι με προδώσανε
τα χρόνια περάσανε
τώρα μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος
Όλα έγιναν.
Τάσος Λειβαδίτης
---------------------------------
Να σιωπάς.
Να δραπετεύεις και να πληθύνεσαι στη μοναξιά σου/
σε μια ερημιά φανταχτερή με στίλβοντα μαχαίρια

Η αλήθεια ως ενικός είναι άλεχτη/ η αλήθεια λέγεται πληθυντικός/ υπάρχουν αλήθειες.
Ν. Καρούζος
-----------------------------------
Κλαίμε λέξεις και δεν κλαίμε δάκρυα, λυτρωτικά δάκρυα:
«Α δάκρυα, πού είστε δάκρυά μου/
διαπεράστε…αναβλύστε…σαρώστε…και κάντε μου ξανά το κλάμα κλάμα».
Βύρων Λεοντάρης
-----------------------------------
Τον ήλιο πίνει ο άνθρωπος κι είναι νερό και γη…
Οι θεοί πίνουν αίμα και τρων’ ανθρώπους.
Οκτάβιο Παζ
-----------------------------------
Ποιος είσαι συ που με κοιτάζεις μέσα από τον καθρέφτη/
ω πανάθλια συντροφιά/ ω ανεξιχνίαστο πρόσωπο;
Λ. Πούλιος
--------------------------------------

Στίξεις

Για να έχουμε καλές αναμνήσεις χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από καλή μνήμη...

Δυο χέρια που κρατούν ένα ζεστό καφέ...

Και το μόνιμο θέλω...
"Έλα να παίξουμε!"


Κάποτε, ένας δάσκαλός μου είχε πει πως ζηλεύει τη σοβαρότητα που έχουν τα παιδιά όταν παίζουν..
Αποφάσισα πως αυτή θα είναι η μόνη σοβαρότητα που θα έχω στη ζωή μου...
Την επινοημένη, την πραγματική, τη σύντομη, την αέναη...
Ίσως οι ορισμοί θα θέλαμε να είναι πραγματικοί..
Μα τελικά και το νερό, κάποιος το ονομάτισε, κάποιος βρήκε τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελείται, μα όλοι το πίνουν και κανείς δε γνωρίζει πως βρέθηκε στον κόσμο!
Και μετά λέμε για ανθρώπους!
Στα αλήθεια γελώ πια με τις απορίες μου!

Εμπιστοσύνης συνέχεια...

Εμπιστεύομαι τη σκέψη σου...
Εμπιστεύομαι την απόφασή σου...
Εμπιστεύομαι τις επιλογές σου...
Εμπιστεύομαι την κρίση σου...
Εμπιστεύομαι την αγάπη σου...

Όποια κι αν είναι, όπως κι αν είναι...
Είναι αυτή που θες, αυτή που -προς το παρόν ή για πάντα θα επιλέξεις-
Είναι δική σου!

Τα ψέματα των άλλων, οι αλήθειες μας...

Back to basics που λένε και ι φίλοι μας οι Σάξονες...
Εμπιστεύομαι...Διαφορετικό από το Πιστεύω... Μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω, μπορώ να πιστέψω χωρίς να βλέπω...Ενεργητικό ρήμα το πιστεύω...Εγώ επιλέγω, σαν να λέμε...
Εμπιστεύομαι όμως; Αυτό το μεσοπαθητικό ρήμα; Επιλέγω, ή όχι; Σαν ποσόστωση μου ακούγεται. Επιλέγω 50%, αφήνομαι 50%.. Θα μου πείς, και το να πιστεύεις μεσοπαθητικά, βούληση δεν είναι; Δεν ξέρω...
Από που πηγάζει όμως η ανάγκη μας για εμπιστοσύνη; από την ανάγκη μας για σταθερότητα ίσως... Θέλω να ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ σε αυτόν τον άνθρωπο, τη σχέση, τη δουλειά, την ιδεολογία, για να μπορώ να αντέξω και τις δυσκολίες που οπωσδήποτε θα έρθουν από αυτή τη σχέση. Σύμφυτες με τη σχέση οι δυσκολίες, οι απογοητεύσεις, οι ματαιώσεις... Και τα πάντα στη ζωή μας είναι σχέση. Ότι μας΄ορίζει είναι σχέση. Το σπίτι μας, έξω από μας, σχετιζόμαστε με αυτό, η ποιότητα της σχέσης, δείχνει ποιοι είμαστε..
Ακόμη και ο περίφημος εαυτός μας... Πόσες σχέσεις έχει χωνέψει; Πόσες έχει απωθήσει μα τον καθορίζουν βάναυσα; Πόσες συντηρεί για να υπάρξει; Πόσες επινοεί; Πόσες δημιουργεί; Πόσες πραγματικά έχει;
Ίσως μια βουτιά στα τρίσβαθα του εγκεφάλου μας να αποκάλυπτε μια επιθυμία ολότελα μισάνθρωπη, μα πόσο αληθινή! "Θα 'θελα να μη χρειαζόμουν καμιά σχέση για να ζήσω ευτυχισμένα!Θα 'θελα να επιλέγω πότε και αν θα σχετιστώ, να μη΄χρειάζομαι τις σχέσεις για να ζήσω!".
Μισάνθρωπο, το είπα εξαρχής!Μα, ποιος δε θα 'θελε να αισθανθεί μια τέτοια τερατώδη αυτάρκεια... Πιο πλήρη αίσθηση δεν έχω.. Κι αν βουτώ στη φαντασίωση και γεύομαι τη ζάχαρη σαν το φανταστικό μέλος, όταν τρίβω τα΄μάτια μου κι ο ύπνος με εγκαταλείπει το φως παραβιάζει κάθε σκοτάδι... Αναγκασμένη ξανά να δω, να σκεφτώ, η φαντασίωση μένει πάντα στο χώρο που ανήκει...
Δεν ξέρω καμιά απάντηση πια... Μόνο ερωτήσεις έχω.
Η πραγματικότητα με πληγώνει, με σφάζει..
Μα ζω! αγαπώ, ερωτεύομαι, δημιουργώ, αποβάλλω, εγκαταλείπομαι, εγκαταλείπω, χαίρομαι, επιιθυμώ!
Η ζωή γεμάτη από ενεργητικά, παθητικά και μεσοπαθητικά ρήματα...
Κι η εμπιστοσύνη μια ανθρώπινη επινόηση λοιπόν, σαν τον χρόνο...
Χωρίς αυτή δε λογίζεται ύπαρξη, μα υπάρχει πραγματικά;