Οι νύμφες...Του Συρφετού και της Παράνοιας

Χτες βράδυ μ' άπλωσε χέρι η Σελήνη...
Τα λευκά τα πέπλα και τα μαύρα δόντια...
Της αντίθεσης και της επιθυμίας η Σκύλλα και η Χάρυβδη..
Κι εσύ νηστικός, σαν βρέφος που δεν τράφηκε ποτέ του, σαν γέρος που δεν έζησε στιγμή.
Στιγμή.
Κι εγώ να σε κοιτώ και η σκέψη να βουλιάζει στον αμφιβληστροειδή σου.
Σαν βάρκα ξεσκισμένη από τα κύματα που την αναγνωρίζεις πια από το κουφάρι.
Εδώ.
Σε ότι μας ορίζει και ότι ορίζουμε.
Σαν το πουλί στο κλουβί που κρέμεται μετέωρο από τον ουρανό.
Το ΄δες χτες, θυμάσαι;
Τα αετώματα των μπαλκονιών και των ανθρώπων...
Τα πόδια τα δειλά και τα ανάξια βήματα...
Ευτυχείτε... Αυξάναστε, πληθύνεστε και καραδοκείτε...
Στο χάος σε βρήκα και στο χαμό ζω.
Μαζί να χτίσουμε, μια αυλή θέλω, να ξέρω τα όρια που με παίρνει να παίζω.
Να μαγειρεύω και να 'ναι σαν να ζωγράφισα με όλα τα χρώματα την ψυχή σου.
Να τρως εσύ και να χορταίνει η αγάπη μου.
Ζήσε με, μη με σπαταλάς.
Ψάχνω κάθε μέρα το σχήμα σου.
Εκείνο που ορίζει εσένα και υπερβαίνει τα α-σχημάτιστα...
Σαρδόνια χαμόγελα και χώνεψη...
Ζωή ιερή και ακατάλειπτη, σαν προσευχή τρελλού.
Ζωή δική μας... Κτητική.
Οι φόβοι ξεσκεπάζουν πάντα τα απόκρυφα.
Είναι ο ρουφιάνος του πόθου. Δεν το 'ξερες;
Αύριο.
Πρωί θα κοιμηθώ. Μην και με προλάβει η νύχτα και τι θα 'χω να σου δώσω...