Διαχρονικά αγαπημένο...Πάλι στ' αυτιά μου το ψιθυρίζει αυτή η φωνή...Μακάρι όχι...

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.


Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Ρασούλης

Καλχαίνω και επιζώ!

...πίσω από την θραυσματική όψη των φαινομένων,
υπάρχει μια διάρκεια σταθερή... που αντιστοιχεί στη ροή
μιας άλλης ζωής...(Ελύτης, Εν Λευκώ)

Η έλξη για το Ελάχιστο...Το Μέγα
Πρόκειται για την ικανότητα να μεταβάλλεις τα ελάχιστα σε θησαυρούς, χάρη στον τρόπο που τα χειρίζεσαι, και που το μεγάλο της αντίκρισμα είναι η αθωότητα. (Ελύτης, Εν λευκώ)

Στάσεις...Αποστάσεις...Παραστάσεις...

Alphonse Daudet (1840-97) "Γράμματα της Μουλίν μου"

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί που είχε χρυσό μυαλό.
Οι γονείς του το ανακάλυψαν τυχαία όταν τραυματίστηκε στο κεφάλι και άρχισε να τρέχει χρυσάφι αντί για αίμα. Μετά από αυτό, άρχισαν να το προσέχουν πολύ και δεν το άφηναν να παίζει με τα άλλα παιδιά γιατί φοβούνταν μην το ληστέψουν. Όταν το παιδί μεγάλωσε και ήθελε να βγει στον κόσμο, η μητέρα του του είπε: "Έχουμε κάνει τόσα πολλά για σένα που θα πρέπει να μας αφήσεις να μοιραστούμε τα πλούτη σου". Ο γιος της τότε έβγαλε ένα μεγάλο κομμάτι χρυσού από το μυαλό του και το έδωσε στη μητέρα του. Μετά άρχισε να ζει πλουσιοπάροχα μαζί με ένα φίλο του, ο οποίος όμως μια νύχτα τον λήστεψε κι έφυγε. Μετά απ' αυτό, ο άνδρας αποφάσισε να κρύβει το μυστικό του και να ψάξει να βρει μια δουλειά, γιατί τα αποθέματα χρυσού είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Μια μέρα ερωτεύτηκε ένα πανέμορφο κορίτσι. Τον αγαπούσε κι αυτή, αλλά όχι περισσότερο από τα πανέμορφα ρούχα που της μοίραζε τόσο απλόχερα. Την παντρεύτηκε και ήταν πολύ ευτυχισμένος, αλλά δυο χρόνια αργότερα αυτή πέθανε κι αυτός ξόδεψε όλα τα υπόλοιπα πλούτη του για την κηδεία της που ήθελε να είναι μεγαλοπρεπής. Κάποια μέρα ενώ σερνόταν στους δρόμους, αδύναμος, φτωχός και δυστυχισμένος, είδε ένα πανέμορφο ζευγάρι μπότες σε μικρό νούμερο που θα ήταν τέλειο για τη γυναίκα του. Ξέχασε ότι αυτή είχε πεθάνει -ίσως γιατί το άδειο πλεόν μυαλό του δε λειτουργούσε πια- και μπήκε στο κατάστημα για ν' αγοράσει τις μπότες. Όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσε κάτω και ο καταστηματάρχης είδε ένα νέκρό άνδρα να κείτεται στο δάπεδο"


Ο Daudet παρ' όλο το σωματικό δράμα του (πέθανε από ασθένεια του νωτιαίου μυελού), σχολίασε για το παραπάνω... "Η ιστορία αυτή μοιάζει να είναι δημιούργημα της φαντασίας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να πληρώνουν και για τα πιο μικρά πράγματα στη ζωή τους με όλη την ψυχή και το μυαλό τους. Αυτός είναι ένας σταθερά επαναλαμβανόμενος πόνος και αργότερα, όταν κουράζονται πια να υποφέρουν..."


Σαν το φιλί της μαμάς της Γουέντυ....
Ή αλλιώς, η "κατάρα" να μη γεννηθείς Πίτερ Παν....

Εξαιρώ τα αυτονόητα και ελπίζω στο βαθύ (απο)συμβολισμό που ξεγυμνώνει τη διανοητική γνώση και οδηγεί στη συναισθηματική αλήθεια που μας απελευθερώνει.


Η προσέγγιση της αλήθειας μας διαμέσου της διανοητικής γνώσης είναι ακριβώς η ιστορία του Σίσυφου...

Some lyrics...

If I had a different name...
Lola...
Well i' m not dumb but i can't understand
Why she walked like a woman and talked like a man
She picked me up and sat me on her knee
and said dear boy wont you come home with me...
Girls will be boys and boyw will be girls
It's a mixed up, muddled up, shook up world except for Lola...

Maybe I'm a Lola...

Αφορμές...

Ιαγουάρος ή Ιαγουάθας...
Αμερικανικό σημαίνον, "παγκοσμιοποιημένο" σημαινόμενο... (;)
Η ωριμότητα άραγε είναι ο αδυσώπητος εχθρός του φρέσκου;
Η μήπως ο ακατάλυτος σύμμαχος της απελευθέρωσης;
Μιας και το προπατορικό είναι γραμμένο στο εσωτερικό του καρπού όλων μας, (γι αυτό ξεμυαλίζουν τους Ασιάτες με την επίδειξη αυτού του σημείου οι Γκέϊσες) δεν υπάρχουν και πολλές φωλιές για αθώες περιστερές....
Κάθε άνθρωπος έχει τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική ζωή του(τάδε έφη Gabriel Garcia Marquez)... Ποια θα του συγχωρεθεί ευκολότερα;
Κατανοώ δε σημαίνει δικαιολογώ....
Κοινωνία δε σημαίνει εξημέρωση...
Ποιό να πρωτοκοιτάξω; Ποιό να πρωτοσυγχωρήσω;
Με τι να πρωτοσυμφιλιωθώ; Με τον Ιαγουάρο ή τον Ιαγουάθα;
Εσύ; Ωριμάζεις;

(Φωτο)Θραύσματα...

Μικρές Επινοήσεις Μεγάλων Ανθρώπων...
Σαν καφές που ζεσταίνει τα χέρια...
Σαν φιλί αγαπημένου...
Σαν όμορφη ζωή...
Όμορφη ζωή.