Ο νοτιάς που αγκαλιάζει κάθε σπιθαμή του βορ(ρ)ά αυτής της γης, εισχωρεί ακόμη μια φορά σε κάθε θύρα της χωμάτινης περιουσίας μου...
Σαν να ΄ταν χτες...
Χτυποκάρδι, μετρώντας τα δευτερόλεπτα.... Με αγωνία νεογέννητου που ψάχνει τη θηλή έψαχνα το βλέμμα...
Αυτό που θα επιβεβαίωνε πόσο απέχει η πρωτόγονη από την ώριμη μου φύση... ανώριμος καπιταλισμός ή ώριμη αβεβαιότητα;
Λαχτάρισα..." "Ζωγράφισες μου είπες και πρώτη φορά, θαρρώ, γνώρισα τα χρώματα...
Απ' όλες τις δασκάλες εσύ μου τα 'μαθες.
Από όλους τους γονιούς, φώναξες "πέτα"!
Κανείς ποτέ... Δε θα μάθει ποια ξέρω πως είσαι...
Κανείς ποτέ δε θα νιώσει πως νιώθω για σε...
Μονάχα οι επόμενοι... Που θα 'ρθουν στο έρεβος, διψώντας για πίστη,
ναι, μονάχα αυτοί θα μάθουν πως χτίζεις κάθε μέρα ένα κρυφό λιθαράκι στην αλήθεια..
Μονάχα αυτοί θα γνωρίσουν τη σαρωτική σου λάμψη...
Και αν κάποτε τρομάξουν, μόνο τούτο θα τους πω...
"Η τριανταφυλλιά -τελικά- νοιάζεται μόνο για το τριαντάφυλλό της"
Μοναχική, χτίζει αυτό που θα φθονήσουν όλοι. Την πίστη στην αλήθεια.
Σιωπηλά. Ακόμη κι αν δεν το γνωρίζει ούτε η ίδια, το ξέρει.
Ξέρει πως σχεδιάζοντας την πίστη ανατέλλει η ζωή.
Ένα μικρό ευχαριστώ για τη μεγάλη βόλτα. Ξέρεις εσύ....
