Κλωστές...

Ανδρών επιφανών, πάσα γη φθόνος...

Ίσως και να ΄σαι...

Τρίτη φορά απρόσκλητος (;) στα μεταμεσονύχτια του νου, χωμένος βαθιά, στα άλικα σεντόνια μου, αυτά που μόνο εσύ ξέρεις πως βάφονται στα χρώματα της άνοιξης όταν τα κεντά ο ιδρώτας..Σσσσσ... Να γλιστράς αθόρυβα, να κοιμάται η μέρα.
Λαχταρώ τη στιγμή της επιφανούς λήθης.
Μη μιλάς, μόνο τα χείλη σου να νιώθω να χαράζουν τις λέξεις στο δέρμα μου. Αφή μαζί και γεύση. Αίσθησεις ακατάληπτες στο βάθος της χαράδρας.
Μη μου κακιώνεις. Όχι, πώς ναι;Κοινός τόπος το ξεγέλασμα του αναπόφευκτου.
Μίλα μου με τ' αγγίγματα,δεν έχω απαντήσεις. Η ερώτηση μοιράζεται το ζυμάρι του έρωτα.
Ότι απαντά, γειτονεύει με τη λήθη στη χώρα των μακαρίων.
Ανήσυχα να δίνεσαι στα μέρη που κατοικούν οι πόθοι. Μόνο τα αγρίμια προσκυνούν αιμάτινο ιδρώτα.
Μη μου δίνεις, χάρισέ μου. Όπως χτες.Ποτέ δε θα ψάξω τα λόγια που εκβιάζουν ψέμματα.
Θρίαμβος της στιγμής. Πανωλεθρία ενοχών κι ας ξαπλώνουν πλάι μας..
Τα μονοπώλια πέθαναν, ζήτω η αυτοδιάθεση!
Ζητάς και παίρνεις είπες...
Θυμάμαι, πίσω από την πόρτα, μόνο κλέφτης θα μπορούσα.
Οι ρόλοι δίδονται, μόνο τα πρόσωπα επιλέγουν.
Κλείσε κι απόψε τα παράθυρα, θα μπει ο φόβος, κρυώνω...
Όλα τα Δ τα αιχμηρά -τραγική ειρωνία- ας σκαρφαλώνουν στα άπειρα Ε κι ας κλείσει η παρένθεση.
Λείπουν τα χείλη να ξημερώσει "θέλω".
Μην αργείς, κοντεύει αύριο.
Τρέχω να θρέψω θύελλες...

Σαν φυλαχτό...

Οι νύμφες...Του Συρφετού και της Παράνοιας

Χτες βράδυ μ' άπλωσε χέρι η Σελήνη...
Τα λευκά τα πέπλα και τα μαύρα δόντια...
Της αντίθεσης και της επιθυμίας η Σκύλλα και η Χάρυβδη..
Κι εσύ νηστικός, σαν βρέφος που δεν τράφηκε ποτέ του, σαν γέρος που δεν έζησε στιγμή.
Στιγμή.
Κι εγώ να σε κοιτώ και η σκέψη να βουλιάζει στον αμφιβληστροειδή σου.
Σαν βάρκα ξεσκισμένη από τα κύματα που την αναγνωρίζεις πια από το κουφάρι.
Εδώ.
Σε ότι μας ορίζει και ότι ορίζουμε.
Σαν το πουλί στο κλουβί που κρέμεται μετέωρο από τον ουρανό.
Το ΄δες χτες, θυμάσαι;
Τα αετώματα των μπαλκονιών και των ανθρώπων...
Τα πόδια τα δειλά και τα ανάξια βήματα...
Ευτυχείτε... Αυξάναστε, πληθύνεστε και καραδοκείτε...
Στο χάος σε βρήκα και στο χαμό ζω.
Μαζί να χτίσουμε, μια αυλή θέλω, να ξέρω τα όρια που με παίρνει να παίζω.
Να μαγειρεύω και να 'ναι σαν να ζωγράφισα με όλα τα χρώματα την ψυχή σου.
Να τρως εσύ και να χορταίνει η αγάπη μου.
Ζήσε με, μη με σπαταλάς.
Ψάχνω κάθε μέρα το σχήμα σου.
Εκείνο που ορίζει εσένα και υπερβαίνει τα α-σχημάτιστα...
Σαρδόνια χαμόγελα και χώνεψη...
Ζωή ιερή και ακατάλειπτη, σαν προσευχή τρελλού.
Ζωή δική μας... Κτητική.
Οι φόβοι ξεσκεπάζουν πάντα τα απόκρυφα.
Είναι ο ρουφιάνος του πόθου. Δεν το 'ξερες;
Αύριο.
Πρωί θα κοιμηθώ. Μην και με προλάβει η νύχτα και τι θα 'χω να σου δώσω...

Nec Vs Plus Ultra

Στην καρδιά της θέρμης και της θερμότητας, ο νους αλυχτά σαν μεσάνυχτα...
Δίκαιος, δικαίως ο εναγκαλισμός με τις έγνοιες...
Nec Plus Ultra...
Ως εδώ! Υπάρχουν όρια και περιγράμματα, πλαίσια, μορφές σχήματα! Όλα ορίζουν το περιεχόμενο... Εκτός αυτού ή πέραν αυτού... Ουδέν!
Περιεχόμενο... "περιέχειν.." "Εμπεριέχειν...".
Τελεία. Fullstop που λένε και οι βόρειοι. Αλήθεια; Fullstop;
Πίσω ολοταχώς;
Τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως υπάρχει plus ultra μα δεν ξέρεις αν θες να..
Θες να... Πρόθεση... Βούληση.
Τελική Πρόταση.
Τέλος ολότελα ή νέα αφετηρία;
Η γενική αντικειμενική μου, ωχριά μπροστά στο τροπικό επίρρημα..
Ουφ! Μη με σκοτίζεις τώρα με τα ρήματα με τα μεγάλα Ω!
Αυτά θα τα σκεφτώ αργότερα!
Τώρα πες μου, τι θες...;
Plus Ultra ή Nec Plus Ultra?
Έλα να κάνουμε με τις αρνήσεις μας τη διαφορά.
Τάξη κι αυτοσυγκέντρωση και ματιά μπροστά. Εκεί που είναι το κοριτσάκι που παίζει με τα βότσαλα.
Η μαμά του το ταϊζει καρπούζι στο στόμα κι ο μπαμπάς του συνεπαίρνει τα μάτια της με μακροβούτια.
Nec Plus Ultra.
Ζωή με πλαίσιο, σαν παζλ.
Τι λές πάλι;
Nec. Nec σου λέω...

Έλα να θεριέψουμε... Να κάψουμε και να καούμε... Στιγμή είναι ο άνθρωπος, μη με χωράς ανάμεσα στα δόντια.
Δώσε μου χώρο να απλωθώ να σε κατασπαράξω... Κι εσένα και τους άλλους.
Plus Ultra με όλα σου τα τροπικά επιρρήματα.
Από συντακτικό δε γνωρίζω, κρύψε για να'χουμε.
Ρήματα τεράστια θα φέγγω κάθε βράδυ, να κεντάς.
Το πρωί στυμμένο πορτοκάλι στα χείλη σου..
Των ακανόνιστων σχημάτων, των ασχημάτιστων μορφών το ιδίωμα, θα 'ναι τα μόνα μας λόγια.
Τόσο πριν. Εκεί που σταμάτησαν όλα. Plus Ultra.
Εκεί που αποσυνδέθηκε ο λόγος άπό το νόημα...
Να ξαναβρούμε την αρχή και να μεθύσουμε. Με ακλόνητη πεποίθηση της ήττας. Όπως Θες.
Δαγκωματιά και ενοχή, plus ultra στα παλιά μας δώρα.

Στην ανδρική αντίφαση η καρδιά φτεροκοπά! Σαν την πρώτη γεύση γλυκού..

Η θηλυκή αντίφαση πάντα θα με συνθλίβει...
Προσωπική η μή.
Plus Ultra για μένα... Διπλό με πάγο...
Κάθε μέρα.
Όχι όπως θες εσύ, μα όπως θέλω και μπορώ εγώ. Θα σε "εμπεριέξω" όσο μπορώ για να πάμε παρακάτω. Πάντα υπάρχει παρακάτω, δεν το 'μαθες;
Ο μπαμπάς της μικρής βγήκε από το νερό... Τα αρμυρά του χείλη φιλήσαν τη μαμά της.
Έπεται ο δρόμος...
Πάντα θα αναρωτιούνται και θα προχωρούν...
Nec άγαν.
Σαν όλα όσα έχεις. Διττά και αδυσώπητα, μα ζεις.

Και η θηλυκή ουσία...

"Γυναίκα"

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Νίκος Καββαδίας

Rainer Maria Rilke

Child in Red

Sometimes she walks through the village in her
little red dress
all absorbed in restraining herself,
and yet, despite herself, she seems to move
according to the rhythm of her life to come.

She runs a bit, hesitates, stops,
half-turns around…
and, all while dreaming, shakes her head
for or against.

Then she dances a few steps
that she invents and forgets,
no doubt finding out that life
moves on too fast.

It’s not so much that she steps out
of the small body enclosing her,
but that all she carries in herself
frolics and ferments.

It’s this dress that she’ll remember
later in a sweet surrender;
when her whole life is full of risks,
the little red dress will always seem right.


Losing

Losing too is still ours; and even forgetting
still has a shape in the kingdom of transformation.
When something’s let go of, it circles; and though we are
rarely the center
of the circle, it draws around us its unbroken, marvelous
curve.

Θηλυκές Γραμμές.....

Τρεις κραυγές συνοψίζουν τη σκέψη... "Γιατί".
Η ματωμένη γωνία των χειλιών που συμπυκνώνει όλα τα απροσδόκητα.
Ο χρόνος που δείχνει το όμοιο και αλλοτριώνει το ίδιο.
Ο τόπος που κατοικεί η παρουσία.
Η χλωρίδα που υποδέχεται τη δημιουργία.
Ανάκατα όλα....
Πριν-Τώρα-Μετά συνοθύλευμα...
Ήταν όμορφη η συγκατοίκηση.. Βραδυά γρίφων, βραδυά πόνου.
Δε θα τις πάρω ποτέ τις απαντήσεις.Κάποτε ο χρόνος δεν έχει θα-.
Συμφιλιώνομαι.
Η απώλεια δεν έχει δεύτερη ευκαιρία.
Η δεύτερη ευκαιρία ανήκει στη ζωή και σ' ένα σώμα φιλόξενο.
Λαμά Σαβαχθανί...
Όπως τα θηλυκά ξέρουν να αφουγκράζονται και να τιμούν...
Τον πόνο της ζωής και της απώλειας....

Είδα κάτι ξεχασμένες ανθισμένες πασχαλιές σήμερα...
ανθίζει ο πόθος καμιά φορά, κόντρα στη φύση...

Che fece... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.

Κ. Π. Καβάφης

Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.


Κ. Π. Καβάφης
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Το Μοντέλο (Γιάννης Σκαρίμπας)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.

Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –
απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα
τά όνειρά μου; . . .

Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος
μέ ροκάνι!

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων. . .


(από τή συλλογή "ΟΥΛΑΛΟΥΜ")

Αφιέρωση (Νίκος Δήμου)

Είχα ξεχάσει πως μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά,
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο.

Ονειρεύομαι αυτό που έζησα.
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους,
το σώμα το δυνατό με την έκσταση
και την κραυγή, την κραυγή –

Σ’ αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια,
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα,
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού
και προφητεύω.

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό.
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα.
Αν ποίημα είμαστε μαζί
δεν έχω γράψει καλύτερο.

Έτσι κι αλλιώς (Νίκος Δήμου)

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.


Συμπλέκοντας....
"Αρκεί μια ανάμνηση, γιατί η αγάπη μας αν ζούσε,
ποιος ξέρει τι μπορούσε…"

Η απροσεξία της αδράνειας (Μπερνάρντο Σοάρες)

Το να ζω μου φαίνεται σαν ένα μεταφυσικό λάθος της ύλης, σαν μια απροσεξία της αδράνειας. Δεν κοιτάζω τη μέρα ώστε να δω αν υπάρχει κάτι που θα με διασκέδαζε από μένα και που θα μπορούσε, καθώς θα το περιέγραφα, να κρύψει με τις λέξεις το άδειο φλιτζάνι της απάρνησης του εαυτού μου.
Δεν κοιτάζω τη μέρα, και αγνοώ με τη ράχη σκυμμένη αν είναι ήλιος ή απουσία ήλιου αυτό που υπάρχει έξω, στον υποκειμενικά μελαγχολικό δρόμο, στον έρημο δρόμο όπου περνάει ο θόρυβος των ανθρώπων.
Αγνοώ τα πάντα και με πονάει το στήθος μου.
Σταμάτησα να εργάζομαι! και δεν θέλω να κουνηθώ από εδώ.
Κοιτάζω το υπόλευκο στυπόχαρτο που απλώνεται, στερεωμένο στις γωνίες, πάνω στο υπερήλικο επικλινές γραφείο.
Κοιτάζω προσεκτικά τις γραμμούλες που έχουν σχηματιστεί πάνω του εξαιτίας της απορρόφησης του μελανιού ή της αφηρημάδας.
Πολλές φορές η υπογραφή μου από την ανάποδη ή αναποδογυρισμένη.
Μερικοί αριθμοί εδώ κι εκεί, στην τύχη.

Σκαριφήματα χωρίς νόημα που έκανα αφηρημένος.
Τα κοιτάζω όλα αυτά σαν ένας άξεστος χωρικός, με προσοχή που δείχνει κάποιος σε κάτι καινούριο, με ολόκληρο τον εγκέφαλο αδρανή πίσω από τα εγκεφαλικά κέντρα της όρασης.

Νιώθω μεγαλύτερη νύστα μέσα μου απ’ ό,τι μπορώ ν’ αντέξω.
Και δεν θέλω τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα για να ξεφύγω από αυτό.

Ελένη (Οδυσσέας Ελύτης)

..Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα...

Απροσδοκίες (Κική Δημουλά)

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives – αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Από τη συλλογή ("Χαίρε Ποτέ")

Τα πάθη της βροχής (Κική Δημουλά)

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Εαρινή συμφωνία ΙΙ (Γιάννης Ρίτσος)

Είχα κλείσει τα μάτια
για ν’ ατενίζω το φως.

Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν’ αναπνέω.

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους τής σιγής
κ’ η ανάσα του χαμόγελου
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου
από μια διάφανη χαρά
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ’ όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κ’ ήρθες εσύ.

"Χωρίς να σε βλέπω" // Τίτος Πατρίκιος

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

"Ωδή στους τρυφερούς ανθρώπους" -Κατερίνα Καριζώνη

Κάποτε
το αχνό φως απ’ τα φτερά ενός κύκνου φέγγει στο σκοτάδι
δείχνει το δρόμο των τρυφερών ανθρώπων
τους βλέπω να περνούν
από μια πύλη στενή
με βήμα πιο ελαφρύ απ’ το δικό μας
με ρούχα γεμάτα ημερωμένους ανέμους
κι αιώνες μυθικούς
κρατούν στα χέρια τους
την άκρη των πραγμάτων
κι ένα αηδόνι κατοικεί
μες στους σκοπούς τους
στα πόδια τους άγρια σαρκοβόρα
παίζουνε με νήπια.

Οι τρυφεροί άνθρωποι
περνούν ανάμεσά μας
δεν τους ξεχωρίζεις
κρατούν εφημερίδες, συναλλάσσονται
μιλούν μαζί μας για πράγματα ασήμαντα
μα όταν καμιά φορά πληγώνονται
σωπαίνουν
κι ύστερα ξαφνικά μεταμορφώνονται
σε τριαντάφυλλα στην πόρτα μας.

Ερωτήσεις.....

Πόσο συχνά δεν παρατηρήσατε την κουρτίνα για να αποφύγετε να δείτε τον πόλεμο που μαίνεται έξω από το παράθυρο;
Κι αν ο πόλεμος διαρκεί και η συνθήκη ειρήνης αργεί να έρθει; Κι αν δε σταματήσει ποτέ;
Θα πρέπει τότε να μάθείς να ζεις με τις μάχες σου...
Πόσο φώς πρέπει να ανάψεις για να εξαφανίσεις το σκοτάδι;
Πόσο φαγητό να μαγειρέψεις για να μη μείνεις ποτέ νηστικός;
Πόσους ανθρώπους πρέπει να καταναλώσεις για να μη μείνεις ποτέ μόνος;
Πόσα κομμάτια πρέπει να σπάσεις για να μη δεις ποτέ τον καθρέφτη ολόκληρο;
Πόσα "ταξίδια" πρέπει να κάνεις για να αποφύγεις την πιθανότητα να μείνεις κάπου για πολύ;
Πόσες έννοιες πρέπει να σκοτώσεις για να μη ζωντανέψει μέσα σου η αλήθεια;
Υπάρχει κανείς που μπορεί να πει πως ξεκουμπώνει θαραλλέα το πουκάμισο και πρότάσσει το στέρνο του στον πόνο; Κι αν το κάνει είναι ήρωας ή ανόητος;
Κι αν δεν το κάνει; Αν ξεγελιέται και ξεγελά, πειράζει; Ποιόν;
"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".... Τους ζηλεύω;
Ποτέ μου δεν κατάφερα να αδειάσω το μυαλό μου... Για την ψυχή μου ούτε λόγος...
Τόσο πολύπλοκοι είναι οι άνθρωποι.... Τόσο δύσκολες οι αποφάσεις...
Σαν το Rosebud...Κάτι θα σε φέρνει πάντα στα γνωστά λημέρια όσο κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις... Κι ας αδικείς, κι ας δυστυχείς...
Μοίρα...; Φύση...;
Και ύστερα παραβίασε ο ήλιος το παράθυρο.........
Και είδα πάλι... Εμένα.... Τι κρίμα... Θεός ξέρει (αν υπάρχει) πόσο λαχταρά η ψυχή μου να χορτάσει, να ταϊσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί... Ανάγκες όλων, και εγώ σαν όλους...
Πόσες ψευδαισθήσεις δε χτίζουμε καθημερινά για να αποφύγουμε να αποκαλύψουμε και να καταλάβουμε ποιοί πραγματικά είμαστε;
Πόσα αγκάθια δε φυτρώνουν στις παλάμες μας στο φόβο του επώδυνου αγγίγματος του άλλου;
Ψάχνωντας για τον Λούθηρο, μπας και γλιτώσουμε τις επιπτώσεις...
Μα μια φορά να μη σπάσω τα μούτρα μου στην άσφαλτο...
Ανοησία... Σαν να εύχομαι για μια φορά να μη ζήσω...
Θα θελα να γνώριζα κάποιον που κατάφερε να αγαπήσει τους ανθρώπους όπως είναι...
Λίγο θεοί, λίγο πίθηκοι (που λέει και μια ψυχή), λίγο εγκληματίες, λίγο κακοποιοί, λίγο έξυπνοι, λίγο αφελείς, λίγο γενναιόδωροι, λίγο σάρκινοι και πολύ... Πολύ ανθρώπινοι....
Κρατώ μόνο τα δυο μυστικά που έχω για να αντέξω τη φύση μου... Υπομονή και αυτοσυγκέντρωση... Ίσως τελικά η ωριμότητα να σημαίνει κυρίως ότι μαθαίνεις την αξία της τέχνης "να ξέρεις να περιμένεις"....

Γιατί έχουμε παρόμοιες ψευδαισθήσεις....

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, dont help them to bury the light
Don't give in without a fight.

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home.

But it was only fantasy.
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free.
And the worms ate into his brain.

Hey you, out there on the road
always doing what you're told,
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall,
Breaking bottles in the hall,
Can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall΄


Ξέρεις εσύ....Το μόνο που μπορώ, είναι να πω πως ξέρω κι εγώ...Δε φτάνει το ξέρω...
Μα τι φτάνει τελικά; Ακόμη μια φορά λίγη και απροσπέλαστη... Σαν κι εσένα...
Για αυτό σου λέω, σε νιώθω...Κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο...

Ικανο-ποίησις...

Πολύ με πέδεψε ετούτη η λέξη...
εμένα και χιλιάδες ανθρώπους...
Κάθε μέρα συλλαβίζουν οι άνθρωποι το μύθο τους...
"Αυτό δε με ικανοποιεί πια" "Δεν αντλώ ικανοποίηση από τη δουλειά, τη σχέση μου, κλπ"

Στοπ. Ένα βήμα πίσω...
Δυο λεπτά να κάτσω και να σκεφτώ στα σκαλάκια...
Ικανοποίηση..
Ναι, ταυτισμένη με το καλό, αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε φουσκωμένοι σαν διάνοι...
Ικανοποίηση, αυτό που μας οφείλεται (;) σε ετούτη τη ζωή..
Γιατί;
Γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε, γιατί προσπαθούμε νυχθημερόν για αυτό! Άκου εκεί!; Γιατί; Γιατί έτσι!

Ικανόν -ποιώ.. Λοιπόν... Τα σκαλάκια πάντα δείχνουν τον ορίζοντα...
Ικανός, ο αρκετός.
Ίσως λοιπόν για να αντλήσει κανείς ικανοποίηση επιβάλλεται να στραφεί στα μέσα του. Να γυρίσει τη ματιά του ανάποδα, πέρα από την απατηλή τάξη των αισθήσεων.

Αγώνας τρίσβαθος να καταστήσεις εαυτόν ικανόν... Πόσους δρόμους με σπασμένες λάμπες πρέπει να διαβείς για να φτάσεις στο οικόπεδο που χτίζεται το σπίτι;
Να αβγατίσεις τα προικιά σου και να πεις, ναι παιδιά, τα κατάφερα να ποιώ ικανά αισθήματα, ικανούς τρόπους...
Είπαμε, το αίσθημα μοναχικό, το συναίσθημα για δυο...
Μα ποτέ δε θα 'ναι ικανή η ποίησις...
Ο ποιητής φαντασιώνεται το πραγματικό ή πραγματεύεται τη φαντασία;
Η ικανοποίηση φαντασιώνεται τη ζωή ή ζει το φανταστικό;

Και η ανθρώπινη ευτυχία δεν ήταν στα πλάνα του Δημιουργού...
Οπότε...
Αυτοικανοποίηση ή θαυμασμός;

Διαχρονικά αγαπημένο...Πάλι στ' αυτιά μου το ψιθυρίζει αυτή η φωνή...Μακάρι όχι...

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.


Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Ρασούλης

Καλχαίνω και επιζώ!

...πίσω από την θραυσματική όψη των φαινομένων,
υπάρχει μια διάρκεια σταθερή... που αντιστοιχεί στη ροή
μιας άλλης ζωής...(Ελύτης, Εν Λευκώ)

Η έλξη για το Ελάχιστο...Το Μέγα
Πρόκειται για την ικανότητα να μεταβάλλεις τα ελάχιστα σε θησαυρούς, χάρη στον τρόπο που τα χειρίζεσαι, και που το μεγάλο της αντίκρισμα είναι η αθωότητα. (Ελύτης, Εν λευκώ)

Στάσεις...Αποστάσεις...Παραστάσεις...

Alphonse Daudet (1840-97) "Γράμματα της Μουλίν μου"

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί που είχε χρυσό μυαλό.
Οι γονείς του το ανακάλυψαν τυχαία όταν τραυματίστηκε στο κεφάλι και άρχισε να τρέχει χρυσάφι αντί για αίμα. Μετά από αυτό, άρχισαν να το προσέχουν πολύ και δεν το άφηναν να παίζει με τα άλλα παιδιά γιατί φοβούνταν μην το ληστέψουν. Όταν το παιδί μεγάλωσε και ήθελε να βγει στον κόσμο, η μητέρα του του είπε: "Έχουμε κάνει τόσα πολλά για σένα που θα πρέπει να μας αφήσεις να μοιραστούμε τα πλούτη σου". Ο γιος της τότε έβγαλε ένα μεγάλο κομμάτι χρυσού από το μυαλό του και το έδωσε στη μητέρα του. Μετά άρχισε να ζει πλουσιοπάροχα μαζί με ένα φίλο του, ο οποίος όμως μια νύχτα τον λήστεψε κι έφυγε. Μετά απ' αυτό, ο άνδρας αποφάσισε να κρύβει το μυστικό του και να ψάξει να βρει μια δουλειά, γιατί τα αποθέματα χρυσού είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν. Μια μέρα ερωτεύτηκε ένα πανέμορφο κορίτσι. Τον αγαπούσε κι αυτή, αλλά όχι περισσότερο από τα πανέμορφα ρούχα που της μοίραζε τόσο απλόχερα. Την παντρεύτηκε και ήταν πολύ ευτυχισμένος, αλλά δυο χρόνια αργότερα αυτή πέθανε κι αυτός ξόδεψε όλα τα υπόλοιπα πλούτη του για την κηδεία της που ήθελε να είναι μεγαλοπρεπής. Κάποια μέρα ενώ σερνόταν στους δρόμους, αδύναμος, φτωχός και δυστυχισμένος, είδε ένα πανέμορφο ζευγάρι μπότες σε μικρό νούμερο που θα ήταν τέλειο για τη γυναίκα του. Ξέχασε ότι αυτή είχε πεθάνει -ίσως γιατί το άδειο πλεόν μυαλό του δε λειτουργούσε πια- και μπήκε στο κατάστημα για ν' αγοράσει τις μπότες. Όμως, εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπεσε κάτω και ο καταστηματάρχης είδε ένα νέκρό άνδρα να κείτεται στο δάπεδο"


Ο Daudet παρ' όλο το σωματικό δράμα του (πέθανε από ασθένεια του νωτιαίου μυελού), σχολίασε για το παραπάνω... "Η ιστορία αυτή μοιάζει να είναι δημιούργημα της φαντασίας, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να πληρώνουν και για τα πιο μικρά πράγματα στη ζωή τους με όλη την ψυχή και το μυαλό τους. Αυτός είναι ένας σταθερά επαναλαμβανόμενος πόνος και αργότερα, όταν κουράζονται πια να υποφέρουν..."


Σαν το φιλί της μαμάς της Γουέντυ....
Ή αλλιώς, η "κατάρα" να μη γεννηθείς Πίτερ Παν....

Εξαιρώ τα αυτονόητα και ελπίζω στο βαθύ (απο)συμβολισμό που ξεγυμνώνει τη διανοητική γνώση και οδηγεί στη συναισθηματική αλήθεια που μας απελευθερώνει.


Η προσέγγιση της αλήθειας μας διαμέσου της διανοητικής γνώσης είναι ακριβώς η ιστορία του Σίσυφου...

Some lyrics...

If I had a different name...
Lola...
Well i' m not dumb but i can't understand
Why she walked like a woman and talked like a man
She picked me up and sat me on her knee
and said dear boy wont you come home with me...
Girls will be boys and boyw will be girls
It's a mixed up, muddled up, shook up world except for Lola...

Maybe I'm a Lola...

Αφορμές...

Ιαγουάρος ή Ιαγουάθας...
Αμερικανικό σημαίνον, "παγκοσμιοποιημένο" σημαινόμενο... (;)
Η ωριμότητα άραγε είναι ο αδυσώπητος εχθρός του φρέσκου;
Η μήπως ο ακατάλυτος σύμμαχος της απελευθέρωσης;
Μιας και το προπατορικό είναι γραμμένο στο εσωτερικό του καρπού όλων μας, (γι αυτό ξεμυαλίζουν τους Ασιάτες με την επίδειξη αυτού του σημείου οι Γκέϊσες) δεν υπάρχουν και πολλές φωλιές για αθώες περιστερές....
Κάθε άνθρωπος έχει τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική ζωή του(τάδε έφη Gabriel Garcia Marquez)... Ποια θα του συγχωρεθεί ευκολότερα;
Κατανοώ δε σημαίνει δικαιολογώ....
Κοινωνία δε σημαίνει εξημέρωση...
Ποιό να πρωτοκοιτάξω; Ποιό να πρωτοσυγχωρήσω;
Με τι να πρωτοσυμφιλιωθώ; Με τον Ιαγουάρο ή τον Ιαγουάθα;
Εσύ; Ωριμάζεις;

(Φωτο)Θραύσματα...

Μικρές Επινοήσεις Μεγάλων Ανθρώπων...
Σαν καφές που ζεσταίνει τα χέρια...
Σαν φιλί αγαπημένου...
Σαν όμορφη ζωή...
Όμορφη ζωή.

If.....

Μεγάλες Αγάπες...

Κουβέντες του μεσημεριού

Η αυτονομία και η ισοτιμία είναι για τη σχέση ότι και ο χρόνος για τη ζωή...

Αν οι μύθοι είναι το αντίθετο της αλήθειας τότε η φαντασίωση είναι η αντιδιαστολή της θλίψης...

Ευκλείδια Γεωμετρία...

Τα τρίγωνα και οι κύκλοι.... Η φιλοσοφία των σχημάτων και των ασχημάτιστων. Μα ποτέ της ασχήμιας!Του γρίφου ναι, μα όχι της ασχήμιας!

Ποτέ δε χώνεψα την Άλγεβρα, μου ήταν ακατανόητη... Τι σημαίνει αλγόριθμος...;

Το μόνο που μπορούσα να φανταστώ ήταν ένα σύμβολο που εμπεριέχει πολλά υποσύνολα... Ουφ! Αλγόριθμος! Το άλγος των αριθμών....; Αυτό μου έμεινε από εκείνη την ενότητα της Άλγεβρας...

Τριγωνομετρία όμως... Έρωτας... Σχήματα...Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν κατάλαβα και ούτε και με ενδιαφέρει να καταλάβω, τα σχήματα ασκούν πάνω μου ακατανίκητη έλξη....

Αυτό που δεν ήξερα όμως τότε, όταν έκανα ασκήσεις επί χάρτου για το σχήμα της ζωής μου, ήταν πως τελικά δεν θα είναι μόνο ένα!

Σιγά την αποκάλυψη θα πεις... Και όμως... Για μένα είναι!

Θαρρώ πως τελικά όλοι ξεκινάμε τριγωνικά. Είναι ευκολότερο να είσαι μέρος ενός τριγώνου παρά οτιδήποτε άλλο. Υπάρχουν πάντα δυο άλλα σημεία αναφοράς. Χωρίς εσένα δεν υπάρχει τρίγωνο, άρα είσαι απολύτως αναγκαίος και παράλληλα έχεις το χώρο που θες, αφού αφήνεις τους άλλους δυο στη βάση να βγάλουν το φίδι από την τρύπα... Πλευρές, γωνίες, το ίδιο είναι. Η βάση είναι πάντα βάση. Εσύ θα επιδιώξεις σταθερά να είσαι στην κορυφή του τριγώνου. Μόνο εκεί έχεις σίγουρο ότι θα πάρεις το maximum και από τις δύο γωνίες αλλά θα έχεις και την απόσταση που χρειάζεσαι.

Και ως εδώ καλά... Κυλάει μια χαρά το παραμύθι... Εσύ από πάνω, με την καλύτερη θέα και χωρίς του κραδασμούς της βάσης.



Μα είναι μόνο παραμύθι... Μια επινόηση του μυαλού, όπως και τόσες άλλες.

Στην ουσία, αν η ζωή σου είναι χτισμένη στο τρίγωνο, δε μπορείς να είσαι μόνο στην κορυφή. Γιατί; Γιατί αν μπορούσες να είσαι μόνο εκεί, δε θα ήσουν σε τρίγωνο! Τι αστεία πλάνη, αν το σκεφτεί κανείς!

Είσαι στην κορυφή ενός τριγώνου και στη βάση ενός άλλου... Περιπλέκονται τα πράγματα.... Έχεις τη θέα της κορυφής, μα με πολύ ευαίσθητη ισορροπία, αφού το άλλο κομάττι του "είναι" σου κλυδωνίζεται στη βάση.

Και όσο κι αν υπερέχει η κορυφή, αν η βάση υποκύψει, θα τα σπάσεις τα μούτρα σου... εκεί λοιπόν κερδίζουν οι τις βάσεις...Ως προς τη σταθερότητα.

Άτιμο πράγμα το τρίγωνο... Και να το διχοτομήσεις, όσο κι αν διαιρεθεί, πάλι σε τρίγωνα καταλήγει...
Σαν να λέμε κλειστό σχήμα, με μόνη δυνατότητα να αναπαράγει τον εαυτό του, να αυτο-επαναλαμβάνεται και τίποτε άλλο.
Αν ταξιδεύεις λοιπόν με χάρτη τριγωνικό, θα δεις πολλά τρίγωνα, μα μόνο τέτοια...

Βέβαια υπάρχει και ο κύκλος...
Χμ... Δύσκολα τα πράγματα... Πώς να εμπιστευτείς ένα σχήμα που δεν ορίζεται τόσο εύκολα; άσε που φαινομενικά είναι πιο τρομακτικό γιατί είναι σαν να μην αλλάζει ποτέ. Σε όποιο σημείο της περιμέτρου κι αν βρεθείς πάντα έχεις την ίδια εκ των έσω θέα. Γιατί λοιπόν να το διαλέξεις;
Διαιρεμένος σου δίνει δύο ημι-.... Ημικύκλια, σαν να καταργεί για πάντα το όλον, την "πληρότητα". Δύσκολα πράγματα... Και ποιος θα καθορίσει τη διάμετρο;
Για να μην πω ότι πριν να πορεύτείς "διαμετρικά" είσαι αναγκασμένος να πορευτείς στα τεταρτημόρια...
΄Η στα μικρότερα ακόμα μέρη που προσδιορίζονται από τις ακτίνες. Κάπως έτσι σχεδίασα λοιπόν τον τριγωνομετρικό χάρτη της ζωής μου... Πρώτα τα πολύ πολύ μικρά μέρη ανάμεσα στις ακτίνες, ύστερα λίγο μεγαλύτερα...Κατόπιν τεταρτημόρια και τώρα ημικύκλια... Ο πλήρης κύκλος στόχος ζωής... Μετά από αυτόν - ή και παράλληλα- η σπείρα....
Μα πώς να μη σε γητέψει ένα τέτοιο σχήμα... Η σπείρα...
Και ύστερα ο κύκλος με τις καμπύλες του μ' αρέσει, είναι πιο θυληκός... Χωρίς όμως να χάνει τα αιχμηρά του, μα με τη διαφορά πως τα αιχμηρά του τα εμπεριέχει (διάμετρος), δεν τα βγάζει φάτσα φόρα όπως το τρίγωνο... ένα μυστήριο όσο να πεις, κι ένας κίνδυνος παραπάνω...; Ίσως.
Και τι να πει κανείς για την εφαπτομένη... Μαγική έννοια... Πόσο όμορφο είναι να "εφάπτεσαι" των ανθρώπων... Έτσι απαλά, διακριτικά, να αγγίζεις χωρίς να χάνεις την ατομικότητά σου... υπέροχο πράγμα! Θαρρώ πως όλη η γεωμετρία του κύκλου περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την ανθρώπινη ζωή.
Μπορεί να εμπεριέξει και το τρίγωνο....
Κύκλος, σαν κυκλάμινο...

Αλήθεια, αυτό είναι το σχήμα μου; Η κλέβω καμιά φορά κι εγώ με τριγωνάκια;
Αναλόγως θάρρους και δυνάμεων. Άλλο ορμή άλλο φόβος.
Μα θαρρώ πως ξέφτισαν πια μέσα μου τα τρίγωνα... Μόνο στη μνήμη τα διατηρώ, σαν ένα αποτύπωμα κάποιου που πέρασε κάποτε από την ακροθαλασσιά και έμεινε για λίγο εκεί η πατούσα του..Απλά να θυμίζει πως πέρασε κι εκείνος άπό εκεί...
Ξαναδιαβάζοντας τον Ίψεν και ενθυμούμενη μια "μαθηματική ψυχή" αφέθηκα να σκεφτώ τον τύπο του "αιώνιου τρίτου" που περιγράφει ο σκοτεινός Νορβηγός...

Θαρρώ πως μέσα μας βρίσκεται μια άτρακτος πλεγμένη από σχήματα πολλά. Άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο σταθερά... Μα το τρίγωνο είναι πάντα εκεί. Δεν υπάρχει συνθήκη στην οποία να εξαφανίζεται... Ίσως μόνο όταν περάσουν τα χρόνια... Όταν κανείς αντέξει να πιστέψει πως παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες δεν τα κατάφερε να ξεφύγει από την αγάπη...
Και τότε μπορεί να καλέσει τον άνθρωπο που κατοικεί στο διπλανό ημικύκλιο... Ή καλύτερα ακόμη, να τον αφήσει να πηδήξει με ένα σάλτο μέσα στο δικό του! Και να σπρώξουν μαζί τη διάμετρο... Εκεί, ως την περιφέρεια... Να αποκαλυφθεί ο χώρος...!
Μακάρι να μην είναι πολύ αργά τότε... Δε θα αντέξω να με καλέσεις λίγο πριν το τέλος!Μακάρι να έχω την τύχει να κατοικήσω τον κύκλο σου. Τον κύκλο μας. Το χώρο που φτιάχνουμε μαζί και κάθε μέρα τον στολίζουμε με χρώματα, σχήματα και νέα ενδιάμεσα...
Και αν έχει μείνει ένα παρτέρι αφρόντιστο εκεί στην άκρη, μη φοβάσαι...Θα το φροντίσουμε κι αυτό, θα έρθει η ώρα του.
Δε φτάνουν δυο χέρια για όλα τα παρτέρια της γης. Τέσσερα όμως;