Και η θηλυκή ουσία...

"Γυναίκα"

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

Νίκος Καββαδίας

Rainer Maria Rilke

Child in Red

Sometimes she walks through the village in her
little red dress
all absorbed in restraining herself,
and yet, despite herself, she seems to move
according to the rhythm of her life to come.

She runs a bit, hesitates, stops,
half-turns around…
and, all while dreaming, shakes her head
for or against.

Then she dances a few steps
that she invents and forgets,
no doubt finding out that life
moves on too fast.

It’s not so much that she steps out
of the small body enclosing her,
but that all she carries in herself
frolics and ferments.

It’s this dress that she’ll remember
later in a sweet surrender;
when her whole life is full of risks,
the little red dress will always seem right.


Losing

Losing too is still ours; and even forgetting
still has a shape in the kingdom of transformation.
When something’s let go of, it circles; and though we are
rarely the center
of the circle, it draws around us its unbroken, marvelous
curve.

Θηλυκές Γραμμές.....

Τρεις κραυγές συνοψίζουν τη σκέψη... "Γιατί".
Η ματωμένη γωνία των χειλιών που συμπυκνώνει όλα τα απροσδόκητα.
Ο χρόνος που δείχνει το όμοιο και αλλοτριώνει το ίδιο.
Ο τόπος που κατοικεί η παρουσία.
Η χλωρίδα που υποδέχεται τη δημιουργία.
Ανάκατα όλα....
Πριν-Τώρα-Μετά συνοθύλευμα...
Ήταν όμορφη η συγκατοίκηση.. Βραδυά γρίφων, βραδυά πόνου.
Δε θα τις πάρω ποτέ τις απαντήσεις.Κάποτε ο χρόνος δεν έχει θα-.
Συμφιλιώνομαι.
Η απώλεια δεν έχει δεύτερη ευκαιρία.
Η δεύτερη ευκαιρία ανήκει στη ζωή και σ' ένα σώμα φιλόξενο.
Λαμά Σαβαχθανί...
Όπως τα θηλυκά ξέρουν να αφουγκράζονται και να τιμούν...
Τον πόνο της ζωής και της απώλειας....

Είδα κάτι ξεχασμένες ανθισμένες πασχαλιές σήμερα...
ανθίζει ο πόθος καμιά φορά, κόντρα στη φύση...