Ο ήχος της απώλειας...

Συλλογικό φαντασιακό η Ανάσταση...
Σαν δε 'μειναν και πολλά να φανασιωθούμε ακόμη...
Σαν την πελώρια αγκαλιά της Πλατυτέρας, που θέλουμε πάντα να προβάλλουμε κείνο το πρόσωπο της ιδανικής μητέρας. Με κάθε ιδιότητα...
Πόσο ανάγκη έχουμε τελικά τα γλυκά ψεύδη. Φτάνοντας στο σημείο να τα υπερασπιστούμε με τον πλέον συνεπή τρόπο...Όπως ποτέ δε θα κάνουμε με την αλήθεια.
Ον αντιφατικό ο άνθρωπος.. Ίσως γι' αυτό και ενδιαφέρον...
Άσπρα, μαύρα, ρόδινα κελιά.
Παπαρούνες και γαιδουράγκαθα.
Παραμάνες και μητροκτόνοι.
Στην τροφή που θρέφει το "είναι" και το σπόρο που ξελλογιάζει το "πως" κρύφτηκαν οι πόθοι μου.
Ο φόβος με γλύτωσε πάλι.
Χάνω και φοβάμαι πως δε θα αποφύγω να χάσω ξανά.
Η απώλεια θρέφει την ελπίδα.
Αντίφαση; Ναι.
Υπερηφάνεια, αφού η ομολογία είναι βαθιά, βαθιά ανθρώπινη.
Η απώλεια φανερώνει τον τρανταχτό ήχο της σιωπής.
Μιλώ στους ανθρώπους και σωπαίνω μέσα μου.
Δε γλίτωσα να πω, "Καλό ταξίδι", "Καλή Αντάμωση".
Οι μνήμες λειτουργούν και σαν άλλοθι.

Κι ύστερα; Πώς να ελπίσεις αν καλοδεχτείς την άβυσσο;
Ποιά Ανάσταση και πιο Αύριο να σε παραμυθέψει;
Δεν τράχυνα τόσο, ώστε να ζω χωρίς ενδύματα...

Η δύναμη εκπορεύεται από το κενό. Μόνο στον άνθρωπο.
Κι αν όλα είναι εδώ, εδώ είμαι κι εγώ.
Τώρα και για όσο. Μα είμαι γιατί... Με αγαπούν, με θυμούνται, με μισούν, με συμπαθούν, με αντιπαθούν με....με.... με...
Η αθανασία πορεύεται από τους δρόμους της σχέσης. Εσύ και οι μύριοι εσύ, μέσα σου...
Εσύ και ο Άλλος.
Κι αν στέρεψαν τα όνειρα, να μην ξεχνάς.
Η αθανασία σου είναι εδώ. Χτυπά σε 1000 ξένα χαμόγελα... Κάθε μέρα... Θα ανοίξεις... Ή...Ελπίζεις κι εσύ στην Ανάσταση;