Κλωστές...

Ανδρών επιφανών, πάσα γη φθόνος...

Ίσως και να ΄σαι...

Τρίτη φορά απρόσκλητος (;) στα μεταμεσονύχτια του νου, χωμένος βαθιά, στα άλικα σεντόνια μου, αυτά που μόνο εσύ ξέρεις πως βάφονται στα χρώματα της άνοιξης όταν τα κεντά ο ιδρώτας..Σσσσσ... Να γλιστράς αθόρυβα, να κοιμάται η μέρα.
Λαχταρώ τη στιγμή της επιφανούς λήθης.
Μη μιλάς, μόνο τα χείλη σου να νιώθω να χαράζουν τις λέξεις στο δέρμα μου. Αφή μαζί και γεύση. Αίσθησεις ακατάληπτες στο βάθος της χαράδρας.
Μη μου κακιώνεις. Όχι, πώς ναι;Κοινός τόπος το ξεγέλασμα του αναπόφευκτου.
Μίλα μου με τ' αγγίγματα,δεν έχω απαντήσεις. Η ερώτηση μοιράζεται το ζυμάρι του έρωτα.
Ότι απαντά, γειτονεύει με τη λήθη στη χώρα των μακαρίων.
Ανήσυχα να δίνεσαι στα μέρη που κατοικούν οι πόθοι. Μόνο τα αγρίμια προσκυνούν αιμάτινο ιδρώτα.
Μη μου δίνεις, χάρισέ μου. Όπως χτες.Ποτέ δε θα ψάξω τα λόγια που εκβιάζουν ψέμματα.
Θρίαμβος της στιγμής. Πανωλεθρία ενοχών κι ας ξαπλώνουν πλάι μας..
Τα μονοπώλια πέθαναν, ζήτω η αυτοδιάθεση!
Ζητάς και παίρνεις είπες...
Θυμάμαι, πίσω από την πόρτα, μόνο κλέφτης θα μπορούσα.
Οι ρόλοι δίδονται, μόνο τα πρόσωπα επιλέγουν.
Κλείσε κι απόψε τα παράθυρα, θα μπει ο φόβος, κρυώνω...
Όλα τα Δ τα αιχμηρά -τραγική ειρωνία- ας σκαρφαλώνουν στα άπειρα Ε κι ας κλείσει η παρένθεση.
Λείπουν τα χείλη να ξημερώσει "θέλω".
Μην αργείς, κοντεύει αύριο.
Τρέχω να θρέψω θύελλες...

Σαν φυλαχτό...