If.....

Μεγάλες Αγάπες...

Κουβέντες του μεσημεριού

Η αυτονομία και η ισοτιμία είναι για τη σχέση ότι και ο χρόνος για τη ζωή...

Αν οι μύθοι είναι το αντίθετο της αλήθειας τότε η φαντασίωση είναι η αντιδιαστολή της θλίψης...

Ευκλείδια Γεωμετρία...

Τα τρίγωνα και οι κύκλοι.... Η φιλοσοφία των σχημάτων και των ασχημάτιστων. Μα ποτέ της ασχήμιας!Του γρίφου ναι, μα όχι της ασχήμιας!

Ποτέ δε χώνεψα την Άλγεβρα, μου ήταν ακατανόητη... Τι σημαίνει αλγόριθμος...;

Το μόνο που μπορούσα να φανταστώ ήταν ένα σύμβολο που εμπεριέχει πολλά υποσύνολα... Ουφ! Αλγόριθμος! Το άλγος των αριθμών....; Αυτό μου έμεινε από εκείνη την ενότητα της Άλγεβρας...

Τριγωνομετρία όμως... Έρωτας... Σχήματα...Για κάποιο λόγο που ακόμα δεν κατάλαβα και ούτε και με ενδιαφέρει να καταλάβω, τα σχήματα ασκούν πάνω μου ακατανίκητη έλξη....

Αυτό που δεν ήξερα όμως τότε, όταν έκανα ασκήσεις επί χάρτου για το σχήμα της ζωής μου, ήταν πως τελικά δεν θα είναι μόνο ένα!

Σιγά την αποκάλυψη θα πεις... Και όμως... Για μένα είναι!

Θαρρώ πως τελικά όλοι ξεκινάμε τριγωνικά. Είναι ευκολότερο να είσαι μέρος ενός τριγώνου παρά οτιδήποτε άλλο. Υπάρχουν πάντα δυο άλλα σημεία αναφοράς. Χωρίς εσένα δεν υπάρχει τρίγωνο, άρα είσαι απολύτως αναγκαίος και παράλληλα έχεις το χώρο που θες, αφού αφήνεις τους άλλους δυο στη βάση να βγάλουν το φίδι από την τρύπα... Πλευρές, γωνίες, το ίδιο είναι. Η βάση είναι πάντα βάση. Εσύ θα επιδιώξεις σταθερά να είσαι στην κορυφή του τριγώνου. Μόνο εκεί έχεις σίγουρο ότι θα πάρεις το maximum και από τις δύο γωνίες αλλά θα έχεις και την απόσταση που χρειάζεσαι.

Και ως εδώ καλά... Κυλάει μια χαρά το παραμύθι... Εσύ από πάνω, με την καλύτερη θέα και χωρίς του κραδασμούς της βάσης.



Μα είναι μόνο παραμύθι... Μια επινόηση του μυαλού, όπως και τόσες άλλες.

Στην ουσία, αν η ζωή σου είναι χτισμένη στο τρίγωνο, δε μπορείς να είσαι μόνο στην κορυφή. Γιατί; Γιατί αν μπορούσες να είσαι μόνο εκεί, δε θα ήσουν σε τρίγωνο! Τι αστεία πλάνη, αν το σκεφτεί κανείς!

Είσαι στην κορυφή ενός τριγώνου και στη βάση ενός άλλου... Περιπλέκονται τα πράγματα.... Έχεις τη θέα της κορυφής, μα με πολύ ευαίσθητη ισορροπία, αφού το άλλο κομάττι του "είναι" σου κλυδωνίζεται στη βάση.

Και όσο κι αν υπερέχει η κορυφή, αν η βάση υποκύψει, θα τα σπάσεις τα μούτρα σου... εκεί λοιπόν κερδίζουν οι τις βάσεις...Ως προς τη σταθερότητα.

Άτιμο πράγμα το τρίγωνο... Και να το διχοτομήσεις, όσο κι αν διαιρεθεί, πάλι σε τρίγωνα καταλήγει...
Σαν να λέμε κλειστό σχήμα, με μόνη δυνατότητα να αναπαράγει τον εαυτό του, να αυτο-επαναλαμβάνεται και τίποτε άλλο.
Αν ταξιδεύεις λοιπόν με χάρτη τριγωνικό, θα δεις πολλά τρίγωνα, μα μόνο τέτοια...

Βέβαια υπάρχει και ο κύκλος...
Χμ... Δύσκολα τα πράγματα... Πώς να εμπιστευτείς ένα σχήμα που δεν ορίζεται τόσο εύκολα; άσε που φαινομενικά είναι πιο τρομακτικό γιατί είναι σαν να μην αλλάζει ποτέ. Σε όποιο σημείο της περιμέτρου κι αν βρεθείς πάντα έχεις την ίδια εκ των έσω θέα. Γιατί λοιπόν να το διαλέξεις;
Διαιρεμένος σου δίνει δύο ημι-.... Ημικύκλια, σαν να καταργεί για πάντα το όλον, την "πληρότητα". Δύσκολα πράγματα... Και ποιος θα καθορίσει τη διάμετρο;
Για να μην πω ότι πριν να πορεύτείς "διαμετρικά" είσαι αναγκασμένος να πορευτείς στα τεταρτημόρια...
΄Η στα μικρότερα ακόμα μέρη που προσδιορίζονται από τις ακτίνες. Κάπως έτσι σχεδίασα λοιπόν τον τριγωνομετρικό χάρτη της ζωής μου... Πρώτα τα πολύ πολύ μικρά μέρη ανάμεσα στις ακτίνες, ύστερα λίγο μεγαλύτερα...Κατόπιν τεταρτημόρια και τώρα ημικύκλια... Ο πλήρης κύκλος στόχος ζωής... Μετά από αυτόν - ή και παράλληλα- η σπείρα....
Μα πώς να μη σε γητέψει ένα τέτοιο σχήμα... Η σπείρα...
Και ύστερα ο κύκλος με τις καμπύλες του μ' αρέσει, είναι πιο θυληκός... Χωρίς όμως να χάνει τα αιχμηρά του, μα με τη διαφορά πως τα αιχμηρά του τα εμπεριέχει (διάμετρος), δεν τα βγάζει φάτσα φόρα όπως το τρίγωνο... ένα μυστήριο όσο να πεις, κι ένας κίνδυνος παραπάνω...; Ίσως.
Και τι να πει κανείς για την εφαπτομένη... Μαγική έννοια... Πόσο όμορφο είναι να "εφάπτεσαι" των ανθρώπων... Έτσι απαλά, διακριτικά, να αγγίζεις χωρίς να χάνεις την ατομικότητά σου... υπέροχο πράγμα! Θαρρώ πως όλη η γεωμετρία του κύκλου περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο την ανθρώπινη ζωή.
Μπορεί να εμπεριέξει και το τρίγωνο....
Κύκλος, σαν κυκλάμινο...

Αλήθεια, αυτό είναι το σχήμα μου; Η κλέβω καμιά φορά κι εγώ με τριγωνάκια;
Αναλόγως θάρρους και δυνάμεων. Άλλο ορμή άλλο φόβος.
Μα θαρρώ πως ξέφτισαν πια μέσα μου τα τρίγωνα... Μόνο στη μνήμη τα διατηρώ, σαν ένα αποτύπωμα κάποιου που πέρασε κάποτε από την ακροθαλασσιά και έμεινε για λίγο εκεί η πατούσα του..Απλά να θυμίζει πως πέρασε κι εκείνος άπό εκεί...
Ξαναδιαβάζοντας τον Ίψεν και ενθυμούμενη μια "μαθηματική ψυχή" αφέθηκα να σκεφτώ τον τύπο του "αιώνιου τρίτου" που περιγράφει ο σκοτεινός Νορβηγός...

Θαρρώ πως μέσα μας βρίσκεται μια άτρακτος πλεγμένη από σχήματα πολλά. Άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο σταθερά... Μα το τρίγωνο είναι πάντα εκεί. Δεν υπάρχει συνθήκη στην οποία να εξαφανίζεται... Ίσως μόνο όταν περάσουν τα χρόνια... Όταν κανείς αντέξει να πιστέψει πως παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες δεν τα κατάφερε να ξεφύγει από την αγάπη...
Και τότε μπορεί να καλέσει τον άνθρωπο που κατοικεί στο διπλανό ημικύκλιο... Ή καλύτερα ακόμη, να τον αφήσει να πηδήξει με ένα σάλτο μέσα στο δικό του! Και να σπρώξουν μαζί τη διάμετρο... Εκεί, ως την περιφέρεια... Να αποκαλυφθεί ο χώρος...!
Μακάρι να μην είναι πολύ αργά τότε... Δε θα αντέξω να με καλέσεις λίγο πριν το τέλος!Μακάρι να έχω την τύχει να κατοικήσω τον κύκλο σου. Τον κύκλο μας. Το χώρο που φτιάχνουμε μαζί και κάθε μέρα τον στολίζουμε με χρώματα, σχήματα και νέα ενδιάμεσα...
Και αν έχει μείνει ένα παρτέρι αφρόντιστο εκεί στην άκρη, μη φοβάσαι...Θα το φροντίσουμε κι αυτό, θα έρθει η ώρα του.
Δε φτάνουν δυο χέρια για όλα τα παρτέρια της γης. Τέσσερα όμως;